Sinds september 2016 zijn er al twee klassieke Uriah Heep-albums opnieuw uitgebracht als dubbel-cd’s. Na het debuut …very ‘eavy …very ‘umble (en tegelijkertijd verscheen er ook een soort best of-compilatie) en opvolger Salisbury zijn er nu maar liefst drie albums van de Britse (hard)rockband in één keer opnieuw uitgebracht.

Net zoals bij de vorige uitgaven staat er op de eerste disc het originele album in een geremasterde versie en op de tweede een flink aantal niet eerder uitgebrachte ‘alternatieve’ versies van de songs op de plaat, zoals ingekorte singleversies of juist langere versies en songs die uiteindelijk waren afgevallen na de opnames. In de drie cd-boekjes vertelt schrijver Joel McIver over het ontstaan van de albums, onder meer aan de hand van interviews met oud-Heep-toetsenist Ken Hensley en gitarist en enig overgebleven origineel bandlid Mick Box. Geïllustreerd met veel verschillende singlehoesjes en andere memorabilia, zoals foto’s.

Look At Yourself
Het derde album Look At Yourself kwam in 1971 uit, met de bekende lachspiegel-hoes, die in de nieuwe versie nog steeds goed werkt (kwestie van de voorkant iets bewegen). Het geremasterde album klinkt, evenals de andere twee, lekker fris. Dat Ken Hensley aan alle songs heeft meegeschreven is goed te horen, want zijn Hammondorgel en andere keyboards spelen in alle songs een grote rol, naast uiteraard het gitaarwerk van Mick Box en de zang van David Byron. Naast de titelsong ken je vast ook wel July Morning.

Op de ‘alternatieve’ cd zijn dus andere versies van de songs van het album te horen, waarbij ondergetekende zich soms afvroeg waarom indertijd juist voor een andere versie werd gekozen. Er staan ook een paar songs op die het album niet haalden, soms begrijpelijk, soms ook niet. Maar goed, in 1971 had men te maken met de beperkingen van de 33-toerenplaten, m.a.w. het zou misschien niet op twee plaatkanten gepast hebben. Helaas is er, net als bij Salisbury, ook nu een qua geluidskwaliteit, inferieure live-opname toegevoegd, van July Morning in dit geval. Voor een bootleg uit 1971 klinkt het wel goed hoor, maar in vergelijking met de andere songs was dit beter  weggelaten.

Demons And Wizards
Dit vierde Uriah Heep-studioalbum kwam in mei 1972 uit en werd een groot succes, mede door de singlehit Easy Livin’. Ook The Wizard werd op single uitgebracht en werd een bescheiden hit. Andere hoogtepunten op het album zijn Traveler In Time, Circle Of Hands, All My Life en The Spell. De veertien alternatieve versies van songs op de disc zijn ook zeer de moeite waard. Ook hier geldt dat sommige van deze versies net zo goed gekozen hadden kunnen worden om op het originele album gezet te worden, maar goed, indertijd is door producer Gerry Bron en de band anders beslist. Gelukkig staat er geen slecht klinkende live-opname op deze disc!

The Magician’s Birthday
1972 was een productief jaar voor de band, want de vijfde langspeler kwam in november van dat jaar uit. Evenals bij Demons And Wizards was het hoesontwerp ook van de hand van Roger Dean, waarbij het natuurlijk jammer is dat dit in de cd-versie maar 24×12 cm groot is, i.t.t. zo’n mooie klaphoes als waarin het origineel werd uitgebracht. Op The Magician’s Birthday staan naast de ruim tien minuten klokkende afsluitende titelsong ook bekende songs als Sunrise, Spider Woman en Sweet Lorraine. Ook aan deze geremasterde nieuwe versie mankeert helemaal niets! Hetzelfde geldt voor de vijftien alternatieve tracks, waarvan een aantal (zoals Silver White Man en Crystal Ball) zeker niet had misstaan op het originele album. Van beide genoemde songs staan er zelfs twee verschillende versies op, waaronder een instrumentale (“no vox”) van Silver White Man.

Conclusie: een zeer gerechtvaardigde herintroductie van het werk van Uriah Heep met David Byron als zanger. Ondanks dat deze drie albums al respectievelijk 46 en 45 jaar oud zijn, hoor je dat er niet aan af!