PVRIS – All We Know of Heaven, All We Need of Hell
Het lijkt wel alsof PVRIS er ineens was. De band bracht in 2014 zijn debuutalbum uit. Sindsdien zijn de Amerikanen niet meer weg te denken uit de scene en verkopen ze zaal na zaal uit. Ook in Nederland timmert de band flink langs de weg. De verwachtingen voor “” zijn dan ook torenhoog. Zet de band hier een waardige opvolger neer, of bezwijkt hij onder die druk?
Het album wordt geopend met de heldere stem van zangeres Lynn Gunn. De track bouwt langzaam op en werkt duidelijk toe naar een krachtig refrein. Wanneer deze aanbreekt, vallen de drums, bas en gitaarpartij de krachtige vocalen bij van de frontvrouw. De afwisseling tussen het atmosferische couplet en het sterke refrein is een geweldige manier om de plaat mee te openen. De plaat vervolgt met ““. Het blijkt een sterk vervolg op de al zo sterke opener.
“” voelt daarentegen als een veredelde interlude, die een opmaat moet vormen naar het middenstuk van de plaat. De spanning wordt langzamerhand opgebouwd. De ijzig hoge, mysterieuze uithalen van Gunn geven je per direct kippenvel. De track is doordrenkt met elektronische invloeden, waardoor het een hoog dromerig gehalte heeft. Dan breekt het krachtigere “” aan. De opbouw is fenomenaal: snelle, opzwepende drums, met atmosferische invloeden op de achtergrond. De opgefokte stem van Gunn vormt het krachtige refrein. Dat wordt vervolgens in de coupletten weer afgewisseld met een zeer breekbaar, lieflijk geluid. Wat een range heeft deze vrouw.
De veelzijdigheid van PVRIS blijkt wederom bij ““. Het nummer heeft een lekkere vibe, en is iets lichtvoetiger dan de tracks eerder op de plaat. Het is overbodig om erbij te vermelden dat, alweer, de stem van Gunn het hele nummer draagt. Wanneer ” aanbreekt ben je al bijna aan het einde van het album aangekomen. Het nummer heeft verreweg de meest ruige drum- en gitaarpartijen van het hele schijfje. De plaat wordt afgesloten met “” en ““. Het tempo ligt beduidend lager, maar dat maakt niet dat je er minder van geniet. Eerstgenoemde is een mooie, rustige ballad. Daar waar “” wat minder zwaar is en echt naar het einde toewerkt. Niet de meest spannende songs van de plaat, maar simpelweg een mooi einde van een lekker album.
Als er dan toch kritiekpuntjes moeten worden genoemd, dan is het dat het album met tien tracks toch wel aan de korte kant is. Niet elke track is een kraker, maar alles steekt goed in elkaar en vormt een logisch geheel. Wat is de band volwassen geworden en wat een grootse sound laat PVRIS horen op ““. Het is een kwestie van tijd voor deze plaat zo iconisch is als zijn voorganger. Dit album kan alleen maar iets goeds voor de band doen.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 25 augustus 2017
Label: Rise Records
