Panic! At The Disco heeft in Nederland geen echte hits op hun naam geschreven maar toch geniet de band een ongekende populariteit in ons land. In november staan de Amerikanen in de HMH maar de generale repetitie was donderdagavond in een uitverkochte Melkweg.
Slechts drie keer mochten de mannen van Rocky NTi het voorprogramma van Panic! at the Disco verzorgen met als afsluiter Amsterdam. Na afloop van het optreden bleek maar weer eens hoe geweldig het publiek in Nederland is. De bandleden stonden buiten nog stijf van de adrenaline en verklaarde dat ze nog nooit zo’n enthousiast publiek hadden meegemaakt. Nu is dat natuurlijk een standaard zinnetje van elke artiest, maar vooral de reactie van de volle zaal op de muziek was voor het viertal ongekend. Rocky NTi is typisch zo’n bandje wat kan gaan doorbreken. Het feit dat ze deze zomer op Glastonbury staan zegt eigenlijk al genoeg. Een band om in de gaten te houden dus.
In 2005 werd debuutalbum ‘A Fever You Can’t Sweat Out‘ gepresenteerd en werd de band vooral geroemd om haar energieke optredens. Met frontman Brendon Urie in de gelederen weet je bij voorbaat dat er iets staat te gebeuren bij een concert. Salto’s, interactie, grappen en een overdosis ADHD brengt hij over op het publiek dat voornamelijk bestaat uit een vaste schare fans. In de afgelopen tien jaar zijn er wat personeelswisselingen geweest en is het uitroepteken zelfs even verdwenen uit de naam, wat weer vraagtekens opriep. Een retegoed nieuw album (Death of a Bachelor) aangevuld met tien jaar Panic! at the Disco is bij voorbaat al een geslaagde avond.
Dat om 15.00 uur in de middag al een rij stond tot aan de schouwburg zei al genoeg over de populariteit van Panic! At The Disco. Lunchpakketten en McDonaldszakken vervuilden de straat en waren het vooral de dames die de dienst uitmaakten in de rij. Na een fantastisch voorprogramma van eerder genoemde Rocky NTi waren de eerste tonen van ‘Don’t Threaten Me With A Good Time’ het startsein voor een feest wat niet meer zou stoppen tot tot afsluiter ‘Emperor’s New Clothes’. Vijf kwartier lang werd elk nummer letter voor letter meegezongen en was het hard werken voor de fans om het tempo bij te houden. Met de energie van Blink 182, het uiterlijk van een mannelijke Adam Lambert en de muzikaliteit van Jett Rebel was het voor Brendon Urie een makkie om de Melkweg aan zijn voeten te krijgen.
Naast dat Urie alle aandacht opeiste met zijn looks, gouden microfoon en loepzuivere stem, was hij ook weer zo ijdel om te laten zien dat hij ook een multi-instrumentalist was. Tijdens ‘Kill Tonight’ nam hij zeer verdienstelijk plaats achter het drumstel en zijn pianospel tijdens ‘Nine In The Afternoon; was een passende inleiding voor het hoogtepunt van de avond. Hoe bijzonder het ook lijkt, de versie van ‘Bohemian Rhapsody’ door Panic! At The Disco is zowaar nog beter dan de live versie van Queen. Vervelend voor de Queen fans maar ook zeker voor Panic! at the Disco die daarmee de indruk wekken slechts een geniale coverband te zijn. Gelukkig werd met ‘I Write Sins Not Tradigies’ duidelijk dat de bijzondere kwaliteiten van de band onderstreept werden en bereikte het energielevel zijn absolute hoogtepunt. Vergelijkbaar met een weekend stappen in Las Vegas; met enthousiasme en energie de stad bezoeken, ongelofelijk vermakelijk, en uiteindelijk gesloopt maar voldaan weer naar huis.
Het concert van Panic! at the Disco kwam heel dichtbij een perfect optreden: foutloos, energiek, een perfecte setlist en een geweldige publiek. Een absoluut gemis voor zij die het hebben moeten missen maar geen Panic! Gelukkig staan ze op november in de Heineken Music Hall en staat dat optreden al vet omcirkeld voor zij die erbij op donderdag bij waren.
