Na lange afwezigheid is Black Veil Brides in bloedvorm in 013
Voor veel fans was het haasten om na school of werk op tijd bij 013 te zijn voor Black Veil Brides, Asking Alexandria en To the Rats and Wolves. Op dinsdag 30 januari 2018 stonden twee bands van formaat in Tilburg die een hoop goed te maken hadden.
Waarom heeft Asking Alexandria een hoop goed te maken? Frontman Danny Worsnop besloot zijn bandleden in de steek te laten om na een lange tijd weer rustig terug te keren. Opvallend is dan ook dat geen enkel nummer van het vorige album met de andere vocalist gespeeld wordt. De band vuurt zijn set af met “Into the Fire” van het nieuwste plaatje: “Asking Alexandria”. Het lijkt alleen niet te willen lukken. Dit komt heel sterk naar buiten bij de oudere nummers zoals “The Final Episode (Let’s Change the Channel)” en “Not the American Average”. Worsnop zingt veel niet omdat hij simpelweg te snel buiten adem is. Zelf zegt de vocalist last van zijn stem te hebben.
Desondanks worden deze nostalgische songs erg goed ontvangen. Wat dan ook een merkwaardige keuze is, is om “Vultures” en “Someone, Somewhere” direct daarna akoestisch te spelen wat alle energie uit de set weghaalt. Bij de fragiele tracks komt wél de kracht van Worsnop zijn vocals terug. Rustige muziek kan hij volhouden en zijn ruwe stem klinkt erg fijn.
Tijdens de encore begint Worsnop steeds meer melodieën te zingen die niet in de nummers horen. Een kleine tip: doe dit niet. Zeker niet bij meezingers als “Moving On”. “I’ll try to get through this one without fucking up.”, zegt Worsnop voordat het laatste nummer ingezet wordt. Heeft Asking Alexandria het met dit optreden helemaal goedgemaakt? Helaas niet, maar het is wél een goed begin.
Waarom heeft Black Veil Brides wat goed te maken? Vraag dat iedere willekeurige Black Veil Brides-fan maar: meerdere malen achter elkaar Nederlandse shows kort dag annuleren.
Het begint slecht: veertien minuten te laat dimmen de lichten pas. Vanaf de eerste seconden lijkt alles al weer vergeten te zijn door de fans. Zelfs als frontman Andy Biersack diep inademt wordt een groot gedeelte van de fans al gillend gek. Maar het mag ook wel. Black Veil Brides is in bloedvorm! Vanaf het eerste moment klopt het. Het geluid staat perfect afgesteld, Biersack is onwijs goed bij stem, de solo’s zijn strak en alle bandleden zijn druk met entertainen. Dit is echt een heel goed begin van de gig.
De power die de band neerzet tijdens de eerste paar songs, zoals “Faithless”, “Coffin” en “Rebel Love Song”, zwakt af zodra “When They Call My Name” met een viool gestart wordt. Het is dan ook een tam begin. Maar zodra de kracht weer in het nummer geblazen wordt, vliegen een hoop handen in 013 weer de lucht in! Het publiek smult er van, want alles wordt zonder aarzelen opgevolgd. Doet een bandlid de handen in de lucht, dan volgen de fans in een oogwenk.
Net zoals bij Asking Alexandria lijken ook hier de oudere nummers het best ontvangen te worden. Denk aan: “The Legacy”, dat trouwens gestart wordt met een heerlijk krijsende scream, “Wretched and Divine” en “Knives and Pens”. De krachtige visuals die achter de vijf heren getoond worden zijn erg cliché, maar het werkt zó lekker. Tijdens een scherpe solo wordt op de achtergrond vuur getoond, op een ander moment zie je allemaal paspoppen. Soms slaat het nergens op, maar het werkt. Dus dat is helemaal prima!
De encore begint met het grapje dat jaren geleden in Melkweg ontstond bij Black Veil Brides. Het publiek zong “waar is dat feestje?”, maar de band verstond “we are a spaceship, you are a spaceship”. Een A4’tje met de tekst “we are a spaceship” wordt door de band omhoog gehouden en de laatste drie songs van de avond worden gestart. De encore begint met “Perfect Weapon” en wordt vlekkeloos gespeeld. De hit “In the End” wordt natuurlijk tot het eind bewaard, wat een goede keus blijkt te zijn. Het publiek lijkt een hoogtepunt te bereiken: daar ga je voor als band. Black Veil Brides heeft het meer dan goedgemaakt en de BVBArmy lijkt weer tevreden.
