Minus the Bear in Paradiso
De kans is groot dat je nog nooit van Minus the Bear hebt gehoord. In Amerika geniet de band naamsbekendheid, maar hij is in Nederland nog een onontdekte parel. Nóg wel. Want de Amerikanen kunnen met de nieuwe plaat, genaamd “Voids”, wellicht de juiste snaar raken. Op dinsdag 13 juni komt Minus the Bear het Nederlandse publiek overtuigen in de kleine zaal van Paradiso.
Nog onbekender is de eveneens Amerikaanse band Joan of Arc. De band speelt experimentele indierock en gooit een aparte sound op tafel. Dat is niet per se positief, want de band beschikt niet over een bijster geweldige zanger. Hogere uithalen zijn pijnlijk vals en het geheel vervalt na enkele nummers in een chaotische brei. Er lijkt geen einde te komen aan de tracks, waardoor het meer het karakter heeft van een jamsessie. Hier moet je echt van houden om er van te kunnen genieten.
Dat Minus the Bear van een heel ander kaliber is, wordt enkele seconden nadat de band begint te spelen al duidelijk. De zaal is inmiddels goed gevuld en het publiek wordt getrakteerd op één van de nieuwe tracks, genaamd “Last Kiss“. Zanger Jake Snider klinkt loepzuiver en het geluid is precies goed afgestemd. Elk instrument is namelijk goed te horen, zonder dat iets overheerst. De band is bovendien in bloedvorm. Dit wordt een topavond.
Na de eerste twee tracks duikt de band terug in de tijd met “Knights” en “Into the Mirror“, respectievelijk uit 2007 en 2010. De tracks worden direct herkend door de aanwezige fans, wat resulteert in veel knikkende hoofden. Het zorgt ervoor dat de sfeer in de zaal fantastisch is. Tussendoor maakt zanger Snider wat grapjes en het is te merken dat de mannen het leuk vinden om weer voor Nederlands publiek te spelen. De laatste keer was immers vier jaar geleden.
Als Minus the Bear vanavond iets laat zien, dan is het dat elke muzikant in zijn element is. Van vette baslijnen tot hypnotiserende loops op het keyboard. Ook gitarist Dave Knudson kan er wat van. Met kinderlijke eenvoud schudt hij onmogelijke riffs uit zijn mouw, zoals op “Absinthe Party at the Fly Honey Warehouse“. Het beste wordt voor het laatst bewaard: het publiek is namelijk extatisch bij “White Misery“, “Invisible” en “Pachuca Sunrise“.
Het is doodzonde dat Minus the Bear na ruim vijftien jaar nog niet doorgebroken is in Nederland. De muziek is een feest om naar te luisteren en live is het één en al genieten. Het symbiotische samenspel tussen de heren en de gelaten, ontspannen sfeer zorgen voor een geweldige ervaring. De heren verdienen alle lof die hen toekomt, en meer. Als je indierock kunt waarderen, ben je het eigenlijk verplicht om Minus the Bear een kans te geven.
