Het beloofde een mooie avond te worden voor de muziekliefhebbers van country en singer-songwriters. In het voorprogramma van Lucinda Williams stond de al redelijk bekende Lea Kliphuis. Deze charmante jongedame heeft in 2016 een ieder verrast met haar nieuwe plaat ‘The world owes me nothing’, na een writersblock van een aantal jaren. Laten we maar zeggen dat het lang geduurd heeft voordat ze genoeg mooie songs had om deze op cd/lp te zetten. Onderscheiden moet je je immers niet door kwantiteit maar door kwaliteit. Kwaliteit heeft Lea in huis en daarmee was ze de perfecte ‘country’ opener voor Lucinda Williams.
Lea bracht solo haar liedjes, begeleid met gitaar en haar prachtige stem. Haar warme stem raakte het publiek en de nummers ‘The world owes me nothing’, ‘Stardust’ en ‘Trouble’ wisten te overtuigen. Ze speelde een set van bijna 3 kwartier en die tijd vloog voorbij. Ze wist ook de nummers goed aan te kondigen en de rode draad van het nummer aan te geven. Het publiek was zo stil dat Lea bijna dacht dat het publiek was weggelopen. De ster in de schijnwerpers ziet namelijk maar amper wat van haar publiek.
Na afloop vonden haar platen gretig aftrek. Haar kwaliteit is haar prachtige stem; Een koper hoefde daarom ook geen handtekening: “Je stemt staat er toch op en daar gaat het me om.” Lea was dan ook een aangename verrassing, want vaak weten singer-songwriters in het voorprogramma de aandacht maar 2 nummers vast te houden.
De lat was al hoog gelegd voor Lucinda, die begeleid werd door Stuart Mathis. Op het affiche stond ook al ‘An intimite duo evening with Lucinda Williams’ en dat werd het ook. Het publiek was muisstil, hetgeen Lucinda raakte. “Jullie mogen wel iets meer tot leven komen.”, aldus de zangeres. In de kleine theaterzaal was het geluid subliem en was de combinatie Lucinda op akoestische gitaar en Stuart op elektrische gitaar perfect. Stuart bracht de nodige dynamiek in de set en dat maakte het geheel tot een boeiende luisterervaring. Lucinda vertelde over de nummers die ze ging spelen, zodat je gericht ging luisteren naar de teksten. De vijf gitaren die Stuart bij zich had, gaven elke song weer zijn eigen sound en feel mee. Stiekem stonden er twee toppers op het podium, want zonder bas en drums was het heerlijk om de elektrische gitaarnoten één voor één echt te horen. Lucinda genoot ook, want de gitaarversterker mocht wel wat harder.
Lucinda begon toepasselijk met ‘It’s gonna rain’, want dat deed het de hele dag al, deze 20e juni; De natste dag sinds tijden. Snel volgden de toppers ‘Can’t let go’ en ‘Car wheels on a gravel road’. De meeste indruk echter maakten de nummers ‘West Memphis’, een aanklacht tegen de stad over de slordigheid waarmee drie kinderen onterecht 15 jaar hadden vastgezeten, en ‘House of angels’, over de working woman. Het prachtige liefdeslied ‘There’s a place in my heart’ zorgde voor een muisstille zaal die aan het genieten was.
Lucinda bracht in de toegift van de show altijd wel een verrassende cover. In Munchen de dag ervoor speelde ze een nummer van Sam Cooke ‘A change is gonna come’ en Groningen werd getrakteerd op een heerlijke Lou Reed song die ze helemaal naar haar eigen hand wist te zetten. Iedereen genoot van een heerlijk lange uitvoering van ‘Pale blue eyes’. Het 2 uur durende show werd afgesloten met ‘Honey Bee’. Lucinda had iedereen in haar of zijn hart geraakt en stapte tevreden van het podium af.
