Jera On Air 2017: vrijdag 23 juni
Er staat een aangenaam briesje, de zon laat zich zo nu en dan zien en de temperatuur is precies goed. Het festivalterrein is, in tegenstelling tot vorig jaar, zoals hij hoort te zijn: droog! De rij voor de ingang van het festivalterrein is ellenlang rond 12:30 uur. Dat is ook geen wonder met een dikke line-up als deze. Het belooft een fantastische eerste dag van Jera On Air te worden!
Mensen druppelen de tent binnen als Landscapes om 12:55 uur aftrapt. Zo relaxed als je het terrein betreedt, zo abrupt onderbreekt de keiharde melodische hardcore van deze Britten dat weer. Op een goede manier, weliswaar! Een handjevol fans heeft zich vooraan verzameld en schreeuwt het merendeel moeiteloos mee. Steeds meer hoofden knikken mee op de pompende drumpartijen. Landscapes heeft zijn halfuur goed benut. Daarna wordt de Impericon Mainstage ritueel ingewijd door Apologies, I Have None. De melancholische punk galmt door de tent, die steeds meer wordt gevuld met enthousiaste bezoekers. Het geluid is goed afgestemd en het Londense kwartet staat prima te spelen. Het applaus zwelt na elke track aan en bereikt een hoogtepunt als de heren afsluiten met “A Pharmacy in Paris”.
Als As It Is begint is de tent nog halfleeg, maar de band krijgt de festivalgangers die er zijn snel aan het springen. As It Is opent de set met de titeltrack van zijn nieuwe album: “okay.” en de fans zingen moeiteloos mee. Al snel worden de eerste crowdsurfers gesignaleerd en komt het publiek goed los. De catchy poppunk tracks worden afgewisseld met donkere nummers. Om de set toch af te sluiten met een feestje roept frontman Patty Walters de fans op om hun beste dansmoves te laten zien tijdens “Pretty Little Distance”. De toeschouwers barsten los in een polonaise en haasje-over en verlaten tevreden de tent.
Om 16:30 uur splitst het publiek zich in tweeën: een groot deel gaat moshen op Chelsea Grin en een kleiner deel gaat crowdsurfen en springen in de snikhete Punkbrockbar met Trash Boat. Laatstgenoemde tent staat bomvol en de energie die de bezoekers afgeven, reflecteert op de band. Zowel oude als nieuwe nummers worden uit volle borst meegezongen. De barrière voor het podium overleeft het niet, tot vreugde van de fans. Trash Boat zet een ijzersterke set neer. Aan de andere kant van het terrein galmen de beestachtige grunts en blastbeats van Chelsea Grin door de Impericon Mainstage heen. Het gebrul en de keiharde breakdowns zorgen voor de eerste echte serieuze moshpits van de dag. De deathcore past misschien niet helemaal in het straatje van sommige bezoekers, maar de band kan rekenen op bijval van de mensenmassa.
Against Me! opent vervolgens op de Second Stage zijn set met een onverwachte track: “Pints of Guiness Makes Me Strong” en gaat vervolgens meteen over in “Teenage Anarchist“. Frontvrouw Laura Jane Grace is daarentegen meer in haar element bij het spelen van nieuwe tracks. Het feit dat ze sinds vijf jaar als vrouw door het leven gaat, speelt een grote rol in het nieuwe materiaal. Ze prijkt, voordat ze “Unconditional Love” inzet, over gelukkig zijn en hoe belangrijk het is jezelf lief te hebben. De mensenmassa vindt dit reden voor een feestje en zet een polonaise in. Tot aan het einde van de show laat de band afwisselend snelle punkrocknummers en gevoeligere tracks horen, met als hoogtepunt “Black Me Out“. Against Me! zet een strakke en afwisselende set neer.
Na het overweldigende optreden van Against Me! is de beurt aan oudgediende metalcoregiganten While She Sleeps. De Britten hebben een nieuwe plaat op zak, genaamd “You Are We“. De mensen smullen van alles wat de band op ze afvuurt. De melodische partijen van de gitaristen gaan er als koek in, terwijl de schelle screams van Lawrence Loz Taylor het publiek flink opjut. Hij roept vervolgens het publiek op zoveel mogelijk te crowdsurfen, en al gauw is het een gekkenhuis. De mannen persen al hun laatste energie in afsluiter “Hurricane“. Wat een show en wat een heerlijk enthousiaste festivalgangers!
Northlane begint heavy met “Paragon” van zijn nieuwe album, genaamd “Mesmer“. Al snel blijkt dat de band in bloedvorm is en dat dit één van de beste optredens van het festival gaat worden. Marcus Bridge schudt probleemloos zowel de screams als clean zang uit zijn mouw. De nieuwe tracks, zoals “Citizen“, klinken geweldig en het publiek kent de songs al goed. De pits worden steeds heftiger en de sfeer alsmaar beter. Bij het oudere “Quantum Flux” bereikt het optreden een hoogtepunt. De fans gaan helemaal los bij deze kraker. Wat een fantastisch optreden!
De mannen van The Bouncing Souls trekken niet heel veel publiek, maar de fans die er staan laten duidelijk van zich horen. De band opent zijn show met de track “Sing Along Forever” en dat is ook precies wat de toeschouwers doen. Het eerste gedeelte van de set bestaat vooral uit oudere hits. Het lukt de band zelfs om een moshpit uit te lokken, terwijl zanger Greg Attonito zich op charmante wijze over het podium beweegt. Tijdens de nummers zoekt de frontman contact met het publiek door van het podium af te komen en tegen de barrière te gaan staan om handen te schudden. The Bouncing Souls sluit zoals altijd af met “True Believers”, ditmaal inclusief gastoptreden van Against Me!’s gitarist: James Bowman.
Met Suicidal Tendencies gaan we even terug in de tijd. Deze mannen draaien namelijk al sinds 1980 mee in de scene en maken onveranderlijk harde trash. De Impericon Mainstage is bij aanvang tot de nok toe gevuld en de mannen staan te knallen. Tot twee keer toe worden fans uitgenodigd het podium te beklimmen, zoals tijdens de track “I Saw Your Mommy”. Er ontstaat zelfs een heuse pit óp het podium! Suicidal Tendencies is één van de eerste bands die metalinvloeden in de hardcore bracht en lijkt dus een perfecte mix van alles dat op Jera On Air te zien is. Grandioze show!
Het afsluiten van de Second Stage is aan Comeback Kid. Het lukt de legendarische hardcoreband goed om ook het jongere metalcorepubliek aan te spreken. Frontman Andy Neufeld is zoals altijd een erg actieve factor op het podium en het publiek gaat er vrolijk in mee. De betrokkenheid vanuit het publiek is groot en er wordt continu meegeschreeuwd. Vanuit de backstage komt af en toe een stiekeme stagedive, iets dat hoort bij een band zoals Comeback Kid. Neufeld zelf staat dan ook liever recht tegenover het publiek dan op het podium en zoekt vaak de connectie door plaats te nemen tegen de barrière. Ondanks dit loopt helaas de tent voor het einde van de show wel leeg, gezien afsluiters The Bennies en Architects bijna beginnen.
Al ruim een uur staan de eerste rijen klaar voor de headliner van vandaag: Architects. De band heeft een heftige periode achter de rug sinds de dood van gitarist Tom Searle, maar willen doorpakken door zijn herinnering levend te houden. De band opent klokslag middernacht snoeihard met “Nihilist“, maar door het slechte geluid worden de gitaarpartijen en vocals verzwolgen door het bas- en drumspel. Het geluid verbetert helaas niet naarmate de set vordert. Daardoor is dit optreden niet de knallende headlineshow die je zou verwachten. Is het allemaal bar en boos? Nee, want zanger Sam Carter bezorgt je een kippenvelmomentje met zijn bevlogen monoloog over het beschermen van de oceanen en zijn oproep om te recyclen. Architects laat daarnaast op indrukwekkende wijze al zijn singles voorbijkomen, zoals “Naysayer” en “Gravedigger“. Na een uur sluit de band af met “Gone With the Wind“. Architects is geweldig om naar te kijken, maar de show werd helaas compleet overschaduwd door een slapende geluidstechnicus.
