Met zijn verbazingwekkend vlugge gitaarspel in I’m Going Home schreef bluesrocker Alvin Lee samen met zijn band Ten Years After rockgeschiedenis op Woodstock. Hoewel Lee voor altijd herinnerd wordt voor dat festivalhoogtepunt, heeft hij de rockmuziek ook verrijkt met een aantal van de betere albums in het genre. De gitarist en zanger overleed gisteren op 68-jarige leeftijd.
“Met groot verdriet moeten we aankondigen dat Alvin vanochtend vroeg onverwacht is overleden als gevolg van onvoorziene complicaties na een routineoperatie”, melden Lee’s naasten op zijn officiële website, “We hebben een fantastische, geliefde vader en metgezel verloren. De wereld is een geweldige en werkelijk begaafde muzikant armer.”
De in Nottingham als Graham Alvin Barnes geboren Lee speelde in zijn jonge jaren in de band The Jaybirds, maar de status van gitaarheld bereikte hij als frontman van de bluesrockband Ten Years After. Het kwartet bestond verder uit medeoprichter en bassist Leo Lyons, drummer Ric Lee (geen familie) en toetsenist Chick Churchill. In 1967 tekende de formatie een platencontract bij Decca en het titelloze debuutalbum uit hetzelfde jaar was, ondanks de hoge kwaliteit, geen groot succes.
Er volgden twee nog betere albums: het live opgenomen Undead (1968) en Stonedhenge (1969). Op eerstgenoemde lp stond de eerste versie van I’m Going Home, met afstand het beroemdste lied van de band. De door Lee geschreven bluesstamper kwam live nog beter tot zijn recht, zoals in augustus 1969 dus bleek tijdens het spetterende optreden op Woodstock. Het destijds nog niet heel bekende gezelschap hield zich makkelijk staande tussen legendarische namen als Jimi Hendrix, The Who en Janis Joplin. Niet voor niets plaatsten wij Ten Years After recentelijk hoog in ons lijstje met de meest memorabele Woodstock-optredens.
In dezelfde maand verscheen misschien wel het allerbeste studioalbum van de band (al is dat natuurlijk heel subjectief): Ssssh, met onmisbare versies van Good Morning Little Schoolgirl en I Woke Up This Morning en verder uitsluitend sterke eigen composities van Lee. Toch kon zelfs het Amerikaanse top 20-album Ssssh niet tippen aan het livewerk van Ten Years After. Zoals Lee zelf al schreef op de hoes van de plaat: “The hardest thing about being Ten Years After has been to make a record.”
De constante lijn van indrukwekkende lp’s werd volgehouden op Cricklewood Green (1970), met onder meer de hitsingle Love Like A Man, wederom geschreven door de frontman. Na Watt (1970) werd het Decca-contract beëindigd. Een nieuw label (Columbia) bracht ook een kleine wijziging in de Ten Years After-sound. Zo is A Space In Time (1971) wat akoestischer van aard, maar zeker niet minder indrukwekkend dan de voorgangers. De plaat leverde zelfs de grootste hit van de band op: I’d Love To Change The World.
Het grote succes nam af, maar dankzij het fenomenale Recorded Live (1973, deels opgenomen in Amsterdam) kwam er eindelijk een officiële live registratie van Ten Years After op zijn best. Het is dan ook niet verrassend dat deze dubbel-lp vaak gezien wordt als het beste album van Lee en zijn collega’s.
Later in 1973 bracht Lee ook zijn eerste plaat buiten Ten Years After uit. Dat hij tot de absolute groten van de Britse muziekscene behoorde, bewijst On The Road To Freedom (een samenwerking met zanger Mylon LeFevre), waarop gastbijdragen van George Harrison, Mick Fleetwood, Ron Wood en Steve Winwood te horen zijn.
Na Positive Vibrations (1974) ging Ten Years After uit elkaar. Later in de jaren zeventig bracht Lee vooral soloalbums uit, waaronder Rocket Fuel (1978) en Ride On (1979), beide onder de naam Alvin Lee & Ten Years Later. Eind jaren tachtig kwam er toch een reünie van de oorspronkelijke Ten Years After line-up, resulterend in het album About Time (1989).
Hoewel er nog een album van Ten Years After verscheen in 2004 (Now), is Lee daar niet meer op te horen. Met vervangend zanger/gitarist Joe Gooch bleven de overgebleven leden toeren, terwijl hun oude frontman soloplaten bleef maken. In augustus vorig jaar bracht hij nog het album Still On The Road To Freedom uit.
Met het plotselinge overlijden van Lee afgelopen woensdag is de rockwereld een van de beste Britse gitaristen kwijt. Drummer Ric Lee reageert op Billboard.com: “We zijn verbijsterd. Wij allemaal. Volgens mij beseffen we de realiteit van zijn overlijden nog niet eens.” Bassist Leo Lyons voegt toe: “We hadden onze meningsverschillen, maar we hebben veel geweldige ervaringen gedeeld die door niets kunnen worden weggenomen. Ik zal hem erg missen. Hij was een inspiratie voor een hele generatie gitaristen.”
Een aantal van die stergitaristen reageerde op Twitter op Lee’s overlijden. Zo schrijft Slash: “Hij was de eerste , een supersnelle leadgitarist die ik als kind al hoorde. Legende.” Virtuoos Joe Satriani: “Alvin Lee was van grote invloed op mijn spel. Hij was een geweldig muzikant en een echte gentleman.”
