Vandaag, 24 december 2016, werd bekendgemaakt dat Status Quo-(slag)gitarist/zanger Rick Parfitt in een ziekenhuis in Spanje is overleden aan de gevolgen van complicaties na een schouderverwonding na een val. Hij was twee dagen eerder met spoed opgenomen in dat ziekenhuis. Hij laat zijn vrouw Lindsay en hun tweeling Tommy en Lily en zijn volwassen zonen (uit een eerder huwelijk) Rick Jr. en Harry achter. Op 12 oktober 1948 werd Rick Parfitt geboren als Richard John Parfitt in de Engelse stad Woking, in het graafschap Surrey (zo’n 35 kilometer van het centrum van Londen). Hij is 68 jaar oud geworden.

Parfitt is onder de Quofans bekend als ‘Regg’ (= cockney) en tegenwoordig vooral als WOMORR (= Wild Old Man Of Rock & Roll). Rick Parfitt heeft ruim vijftig jaar samengewerkt met die andere Status Quo gitarist/zanger, Francis Rossi, die sinds Parfitt in oktober bekendmaakte te stoppen met Quo, verder toerde met de band om op die manier afscheid te nemen van het rockcircuit. Onder de titel Aquostic II kwam kortgeleden de tweede ‘akoestische’ cd van de band uit, waarop Parfitt nog wel meespeelt en –zingt. Rick kondigde in oktober ook aan dat hij als soloartiest verder wilde gaan en z.s.m. een soloalbum wilde maken. Ook wilde hij een autobiografie schrijven. Helaas zal dit dus allemaal niet gebeuren…

Zijn vader was verzekeringsagent en zijn moeder werkte in gebakszaken. Zijn vader was daarnaast een hartstochtelijk gokker en dronk nogal veel. Rick had een geweldige jeugd en beschreef zichzelf als een stout jochie. Op zijn elfde leerde hij gitaarspelen. Nadat hij in de Londense club The Feathers had opgetreden werd zijn vader gevraagd of Rick wilde gaan optreden in zo’n typisch begin jaren ’60 vakantiepark (zoals in de comedyserie Hi De Hi), Sunshine Holiday Camp op Hayling Island. Daar trof hij, het was inmiddels 1963, twee zingende zusjes, Jean en Gloria Harrison, die onder de naam The Harrison Sisters optraden. Al snel gingen ze samenwerken als een typisch Brits ‘cabaret’ trio en de nieuwe naam werd The Highlights. Dat ‘cabaret’ is niet te vergelijken met wat we in ons land onder die benaming kennen. De Britse versie bestaat uit het zingen en spelen van liedjes, het uitvoeren van dansjes en tussendoor worden grapjes verteld. Dit was al snel een succes en na een van deze optredens werden ze gevraagd en daarna geboekt om een zomerseizoen op te treden in het vakantiepark Butlins in Minehead, een van de bekendste vakantieparken van het Verenigd Koninkrijk.

The Highlights was niet de enige act die optrad in Butlins, dus er waren ook avonden dat Rick (al dan niet samen met de zusjes) naar andere bandjes ging kijken. Op een avond in 1964 zag hij daar The Spectres, een in 1962 opgerichte band bestaande uit gitarist-zanger Mike (later: Francis) Rossi, drummer John Coghlan, organist Roy Lynes en bassist Alan Lancaster. De mannen konden het meteen goed met elkaar vinden en op een gegeven moment vroegen ze of Rick bij de band wilde komen, want ze wilden er een andere zanger bij. Rick stemde toe en ze gingen samen verder. De bandnaam werd gewijzigd in Traffic, maar die bandnaam bestond al en dus werd het Traffic Jam.

Status Quo
In 1967 werd de bandnaam opnieuw gewijzigd, nu in The Status Quo. De band maakte bluesrock georiënteerde psychedelische muziek en kreeg al snel veel succes met de single Pictures Of Matchstick Men, die nummer zeven op de Britse hitparade bereikte. De single kwam tot nummer twaalf in de Amerikaanse Billboard Hot 100, het enige succes van de band in de States. Daarna was er succes met de single Ice In The Sun (nummer acht in het VK), maar daarna droogde het hitsucces op en ging het commercieel gezien steeds minder met de band.

Begin zeventiger jaren (Roy Lynes had inmiddels de band verlaten) veranderde de band de bandnaam in Status Quo (‘the’ werd dus verwijderd) en de muziekstijl werd sterk op blues en boogie georiënteerde heavy rock, terwijl de muzikanten hun kledingstijl (veelkleurige Carnaby Street pakken) veranderden in versleten jeans, wat de band grote bekendheid gaf en eind jaren zeventig zelfs een sponsorcontract met jeansfabrikant Levi’s opleverde. Na singles als Mean Girl en Paper Plane kwam het grote succes met hits als Down Down (de enige Britse nummer één hit van de band), Caroline, Whatever You Want, Rockin’ All Over The World (een cover van John Fogerty) en de door onze landgenoten Bolland & Bolland geschreven In The Army Now. Hoewel Francis vooral als leadzanger fungeerde zong ook Rick veel van de (bekende) Quosongs (bijvoorbeeld de fanfavoriet 4500 Times en Rain), hetzelfde gold voor Alan.

In 1985 opende de band het legendarische Live Aid in het Wembley Stadion in Londen, wat de band zeker geen windeieren opleverde. Nadat eerst John Coghlan en later Alan Lancaster de band hadden verlaten gingen Rossi en Parfitt verder met een andere bezetting, waarvan eigenlijk de drummerspositie enkele keren wisselde, maar waarin bassist John ‘Rhino’ Edwards en toetsenist Andy Bown tot nu toe de constanten zijn. Status Quo bleef veelvuldig touren en platen maken, al werden de hitlijsten steeds minder bereikt. De band trad al sinds het begin onder deze naam regelmatig in ons land op, al was dat in de beginjaren vooral in buurthuizen en dergelijke, terwijl later zalen als de RAI, Ahoy en de HMH en 013 de concertlocaties waren, naast diverse festivals als Bospop, Arrow Classic Rock, Pinkpop Classic, Ribs & Blues en een grote feesttent in het Drentse Pesse, afgelopen zomer.

Gezondheid
Rick heeft de afgelopen jaren meerdere keren problemen met zijn hart gehad en daardoor operaties en meerdere bypasses gehad. In 2005 werd hij behandeld voor keelkanker. Op 14 juni van dit jaar kreeg hij weer een hartaanval toen hij met Quo in Antalya in Turkije was. Hij werd meteen naar het ziekenhuis gebracht en korte tijd later terug naar Londen gevlogen. Op doktersadvies mocht hij tot nader order niet meer optreden, zodat hij de resterende Quo concerten van dit jaar, zowel de akoestische (zoals kortgeleden in Hyde Park) als de elektrische afscheidstournee (o.m. in 013 op 17 oktober en de HMH op 2 december) moest laten schieten; deze tour eindigde gisteravond in Liverpool. Rossi & co. moesten dus een vervanger zoeken, die in eerste instantie in Freddie Edwards (de zoon van bassist John ‘Rhino’ Edwards)  gevonden werd. Tijdens de rest van de geplande optredens is de Ierse gitarist Richie Malone zijn opvolger. Het is de vraag of het overlijden van Rick Parfitt ook het einde betekent van Status Quo; dit moeten we dus maar afwachten. In elk geval staat er voor 2017 alweer een uitgebreide Europese tour gepland.