I.M. Chuck Berry

Het is onmogelijk Chuck Berry’s invloed op de populaire cultuur te overschatten. Volgens het tijdschrift Rolling Stone “legde hij niet alleen de basis voor het rock ‘n’ roll-geluid, maar ook voor de rock ‘n’ roll-attiude”. Berry was de meest complete muzikant uit het rock ‘n’ roll-tijdperk in de jaren vijftig. Hij schreef sterke songs met intelligente teksten, waarvan vele klassiekers werden. Verder had hij een trademark gitaarstijl die decennia lang werd nagevolgd en was hij daarbij een volleerd showman, die met zijn ‘duck walk’ de aandacht van het publiek wist te trekken.

Charles Edward Anderson Berry werd geboren op 18 oktober 1926 in St. Louis, Missouri. Zijn eerste optredens deed hij als tiener op schoolfeesten. Na de middelbare school (die hij voortijdig had moeten verlaten om een straf uit te zitten vanwege een overval) werd hij kapper en speelde in de avonduren met een trio met Ebby Harding op drums en Johnnie Johnson op piano. Johnson zou Berry gedurende diens hele carrière blijven begeleiden.

Chuck Berry werd beïnvloed door bluesmannen als Muddy Waters en T-Bone Walker, maar ook door blanke country & western. Voor zijn zangstijl liet hij zich inspireren door het duidelijke stemgeluid van Nat King Cole. In zijn gitaarstijl is ook de invloed van swingorkesten te horen.

In 1955 tekende Berry bij het legendarische Chess label in Chicago en zijn eerste single, Maybelene, werd een van de eerste rock ‘n’ roll-hits. In de jaren daarna volgde een hele reeks van hits, waaronder Roll Over Beethoven, Rock And Roll Music, Johnny B. Goode en Sweet Little Sixteen. In zijn teksten richtte hij zich specifiek op de belevingswereld van welvarende blanke tieners.

In 1962 kwam Berry opnieuw in aanraking met de wet. Hij zou met “immorele bedoelingen” een 14-jarige meisje over de staatsgrens gebracht hebben en werd daarvoor tot een gevangenisstraf van twee jaar veroordeeld.

Toen een verbitterde Berry weer vrij kwam was net de grote rhythm & blues-revival in Engeland begonnen. Met bands als The Beatles en The Rolling Stones die zijn songs coverden werd zijn muziek door een hele nieuwe generatie ontdekt. Er volgden nieuwe hits met nummers als No Particular Place To Go en Memphis. Zijn grootste en laatste hit had hij begin jaren zeventig met het seksueel dubbelzinnige My Ding-A-Ling.

De eigenzinnige Berry kon een lastige man zijn. Dat is duidelijk te zien in de film ‘Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll’, de documentaire over het concert ter gelegenheid van Berry’s zestigste verjaardag. Initiatiefnemer van het concert Keith Richards wordt tijdens een repetitie voor het oog van de camera op zijn plek gezet omdat hij volgens Berry het klassieke intro van Carol niet goed speelt.

De songs en licks van Chuck Berry waren zo bekend en werden door zovelen nagespeeld, dat Berry het zich in later jaren kon permitteren alleen met zijn gitaar over de wereld te reizen en steeds een lokale band in te huren die zijn muziek al speelde.

Qua gitaren was Chuck Berry een Gibson-man. De sound van zijn eerste platen als Maybelline en Johnny B. Goode kwam van een prachtige witte 1957 ES-350 T met PAF humbuckers of zijn 1955 model met P-90’s. Zodra echter de ES-335 in 1958 op de markt kwam, stapte Berry over op dit model. Hiermee, en met de luxere versie de ES-355, heeft hij in principe de rest van zijn carrière gespeeld.      

In 1986 was Chuck Berry een van de eerste muzikanten die werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. In de lofrede zei de jury onder meer: “Ofschoon niemand kan zeggen dat hij alleen rock ‘n’roll heeft uitgevonden, komt Chuck Berry daar wel het dichts bij in de buurt.”

Chuck Berry’s roem rijkt zelfs verder dan de aarde. In 1977 lanceerde de NASA de Voyager II, een ruimtevaartuig dat de buitenste planeten van ons zonnestelsel moest verkennen. Dit toestel, dat inmiddels het zonnestelsel heeft verlaten, bevat een gouden plaat met muziek en andere informatie die eventuele buitenaardse wezens een indruk moet geven van het leven op aarde. Berry’s Johnny B. Goode is het enige rocknummer op deze plaat.