Headliner laat de temperatuur stijgen tijdens tropische zaterdag van Jera On Air 2019
Wie dacht dat het de vrijdag van Jera On Air al warm was, bleek het toch flink onderschat te hebben. Een brandende zaterdag kwam ons tegemoet, evenals een brandende line-up, met onder andere Heideroosjes, Hatebreed en Parkway Drive. Waterdouches aan? Ingesmeerd met factor 50? Let’s go! Lees hier de review van de eerste dag van Jera On Air.
Tijdens No Fun At All is het rustig in de Eagle. Het publiek heeft zich lekker breed verspreid door de tent, want jongens wat is het warm! De echte diehards durven het echter wel aan en bouwen een rustige moshpit voor het podium. De oude punkrockers van No Fun At All doen het zoals altijd erg leuk, maar echt spannend is het niet. Vooral tijdens de oudere tracks, zoals “Out of Bounds” en “Master Celebrator“, doen de toeschouwers mee en kan er gerekend worden op applaus.
Ook tijdens Municipal Waste blijkt de grote tent veel te groot. Maar goed, dit betekent dat er genoeg ruimte is om te dansen! Tijdens “Trashin’ of the Christ” wordt er zo zonder gevaar een goede circle pit neergezet. De band vraagt of het misschien ook lukt om er hier twee van te maken, maar de coördinatie van de meeste toeschouwers is niet helemaal wat het geweest is en al snel is het een chaos middenin de Eagle. Voordat er afscheid wordt genomen trakteert de trashmetalband de aanwezigen op een gloednieuwe track: “Wave of Death“.
Dertig jaar geleden ontstond er iets moois, iets nieuws, iets revolutionairs dat geen weerga zou kennen. Dan hebben we het natuurlijk over Heideroosjes. En dat verdient natuurlijk een groot podium in de Eagle. “Godverdomme, zo’n heet kutweer en jullie geven deze energie!“, roept frontman Marco Roelofs na een paar nummers. Dit is zijn manier om het publiek te bedanken voor de energie: iedereen zingt en klapt mee, het maakt niet uit wat het publiek voorgeschoteld krijgt. Toch stijgt het enthousiasme opmerkelijk veel als de Nederlandstalige nummers van Heideroosjes worden ingezet. Juist op deze editie van Jera On Air, waar toch de metal- en hardcorebands de overhand hebben, wordt de punk van Heideroosjes des te hebberiger ontvangen door de fans. Halverwege de show loopt de tent leeg en dat heeft niks te maken met de Limburgers: jawel, de temperatuur buiten de tent is eindelijk lager dan binnen in de tent! Een kleine circle pit, een vervloeking naar Thierry Baudet, de wens om wat meer te lachen om onszelf; het hoort allemaal bij een optreden van Heideroosjes. De thuiswedstrijd eindigt dan ook met een heerlijke medley van “Klapvee“, “Goede Tijden Slechte Tijden“, “Tering Tyfus Takketrut” en natuurlijk Urbanus’ “Madammen met een bontjas“! Na al die jaren weet de band nog altijd hoe je een geweldig feestje kan bouwen!
Het is onmogelijk om de energie die Turnstile afgeeft niet te merken. De band heeft drie jaar geleden het Jera On Air publiek een voorproefje gegeven en mag nu rekenen op veel meer respons. De temperatuur is op dit tijdstip gelukkig een stuk aangenamer, want de moshpit is een kolkende massa van toeschouwers die niet meer voor zichzelf na lijken te denken. Turnstile sleurt je mee in zijn chaos en laat je geen seconde stilstaan. Track na track wordt afgevuurd, terwijl Brendan Yates over het podium beweegt en het publiek voorziet van soepele dansjes. “Fazed Out“, “I Don’t Wanna Be Blind“, “Real Thing“; het lijkt een gestoorde medley van hypnotiserende nummers. Het rustmoment is te vinden in een heerlijke uitvoering van “Moon“, waarbij het zweet heel even van het voorhoofd afgeveegd kan worden. Turnstile vliegt er snel doorheen en verdwijnt na een dik halfuur achter de coulissen. Het publiek gebruikt de resterende tien om terug te komen op aarde en zich klaar te maken voor de afsluiters van vanavond.
De gezellige sfeer bij Random Hand in de Buzzard is totaal het tegenovergestelde van de sfeer die er hangt bij de Eagle. Tegen een uur of tien is het hutjemutje proppen en daar zorgen alleen de mannen van Hatebreed voor. De hardcoreband uit Connecticut vliegt er gelijk in met “To the Threshold“. Blijkt dat zanger Jamey Jasta zijn Nederlands wat heeft bijgespijkerd, want haast elk nummer eindigt hij met ‘Bedankt!‘. Nadat hij drummer Matt Byrne bedankt heeft, bedankt ook het publiek hem door helemaal uit zijn dak te gaan tijdens “Bleed“. Wat een heerlijke breakdowns heeft dit nummer; Byrne is lekker op dreef! Niet alle eer gaat uit naar de aangename temperaturen rond dit tijdstip, want het sterke Hatebreed heeft een groot aandeel in het steeds meer losgaande publiek. En niemand is dan ook meer stil tijdens “In Ashes They Shall Reap“: “Born to bleed, fighting to succeed!“. De band viert zijn vijfentwintigjarig bestaan en dat is aan alles te merken: ze bewegen, springen, en breken de tent af als vroeger. “Honor Never Dies“, “Perseverance“, “Destroy Everything“, “Last Breath” en natuurlijk afsluiter “I Will Be Heard“; ze komen allemaal voorbij. Vuisten en andere lichaamsdelen draaien in het rond en Hatebreed mag dan ook terugkijken op een megavette show vanavond!
Tegelijkertijd met The Amity Affliction staat het Brabantse No Turning Back op de planken. Deze hardcoreband draait al lang genoeg mee in de hardcorescene en weet dondersgoed hoe je een energieke show moet neerzetten. En zo geschiedde. Er is meer publiek dan de Buzzard aankan, maar dat is geen enkel probleem. De volle veertig minuten dat No Turning Back het podium ownt, staat vol van de raggende, dreunende hardcoregeluiden. Op en top genieten dit! De heren spelen strak vanavond en dat wordt zeker gewaardeerd door de aanwezige fans. Ondanks het sterke staaltje hardcore loopt toch een groot deel van het publiek rond half twaalf weg. Voor niemand minder dan natuurlijk de headliner van deze dag.
De Eagle is vol. Rondom de Eagle ook. Rood licht. Stilte. Om de paar seconden een vuurwerkknal. Fakkels aan de zijkant van de tent die vanuit het niets aangaan. Yes, Jera On Air 2019 is toegekomen aan headliner Parkway Drive. En als de Australiërs iets kunnen, dan is het wel zorgen voor entertainment. Na een theatraal begin start de band vrij rustig met “Wishing Wells“. Een opfrissertje, als het ware. Losse heupen en baldadige vuisten kunnen pas echt de lucht in tijdens “Prey“, de eerste single van het meest recente album “Reverence“. Normaliter zou de metalcoreband de vrijdag van Jera On Air afsluiten, maar werd door de afzegging van Architects een dag verplaatst. Niet dat iemand daar nog rouwig om is op dit moment.
Op het moment dat de wat oudere nummers worden ingezet, komt de hele tent tot leven: “Vice Grip“, “Idols and Anchors“, “Dedicated“. Ondanks dat de setlist vooral bestaat uit tracks van “Reverence“. Toch heerst er een heel andere vibe dan bij de vorige bands, want in plaats van de denderende hardcore speelt bij Parkway Drive het melodische gitaarspel een grote rol; al dan niet de hoofdrol bij sommige nummers. Tijd om uit te rusten is er niet, wanneer “Karma” en tegelijkertijd de eerste circle pit wordt ingezet. Chapeau voor de lichten tijdens deze show, want het klopt gewoon allemaal en het maakt het helemaal af.
“All hail my“: iedereen zingt mee tijdens “Cemetery Bloom“. De opbouw in elk nummer zit ook echt strak in elkaar, je wordt als toeschouwer helemaal meegezogen in het theatrale schouwspel van de Australiërs. Dan verschijnt plots op elke riser een dame met een klassiek instrument dat een betoverend geluid doet klinken. Het doet bijna denken aan het klassieke orkest dat NOFX vorig jaar met zich meebracht om de zaterdag af te sluiten. De klassieke betovering betekent de intro van “Writings On the Wall“. De hele show valt op magische wijze ineen. Of je nou fan bent of niet, je hebt geen keuze. Alle ingrediënten zijn er: vuur, vuurwerk, retestrak spelende bandleden en gevoel voor drama. Oké, oké, als er dan toch één minpuntje mag zijn: vooral bij de hoge tonen mocht het geluid best een decibel of twee (of drie) naar beneden. Zelfs aan de rand van de tent was het geluid soms net een tikkeltje te hard. Wijd het aan het enthousiasme van een headliner én afsluiter van de 2019-editie.
