Gitaartalent van 2017 op Eurosonic Noorderslag

Zelden stonden er overal in de Groningse binnenstad zulke lange rijen. En dat terwijl wind, regen, sneeuw en hagel door de straten gierden. Een groot – en verdiend – compliment voor de optredende artiesten. Eurosonic heeft dit jaar weer voor een bijzonder interessante en gevarieerde line-up gezorgd, waardoor het  ook voor ons soms lastig was om te besluiten welk optreden we moesten bezoeken.

Dool
Wel was voor ons duidelijk dat we Dool moesten gaan bekijken. De band rondom Ryanne van Dorst (voorheen bekend als Elle Bandita) brengt binnenkort hun indrukwekkende debuutalbum ‘Here Now, There Then’ uit en ook live blijft hun duistere rockgeluid sterk overeind. Met drie gitaristen – Nick Polak, Reinier Vermeulen en Van Dorst zelf – heeft de band de mogelijkheid om sfeervolle, gelaagde passages neer te zetten, maar ook om over het publiek heen te denderen met grootse, doom metalriffs. Een ware aanwinst voor het Nederlandse rockcircuit!

Death Alley
Naast de ritmesectie van Dool heeft ook Death Alley-gitarist Oeds Beydals een verleden in The Devil’s Blood, al is de sound van zijn band meer beïnvloed door seventiesbands als Hawkwind, Blue Öyster Cult en Motörhead. Het kwartet heeft de afgelopen jaren een goede reputatie opgebouwd als liveband en die wordt op het Vera-podium helemaal waargemaakt. Hun combinatie van punky rock ‘n’ roll en meer psychedelische stukken is eigenlijk precies waar de kleine uurtjes om vragen en de band kan daarom op een bijzonder uitzinnig publiek rekenen. Voor ons is het feest compleet als Beydals voor het lange, waanzinnige slotnummer Supernatural Predator zijn negensnarige Hammer 9 van Pichel Guitars tevoorschijn haalt.

Echo Beatty
Het Belgische Echo Beatty zouden wij graag nog een keer een headlineshow zien doen. Hun donkere, spannende muziek bevindt zich ergens op het snijpunt van indierock, psychedelische pop en bijna Nick Cave-achtige duistere blues. De de nummers zijn dik in orde, maar door de grote hoeveelheden effecten en randapparatuur van frontvrouw Annelies van Dinter en vooral multi-instrumentalist Jochem Baelus liep de soundcheck al hopeloos uit en dat leek de band af te leiden. Jammer, want de band is veelbelovend.

Navarone
In het komende nummer van Gitarist vertelt Navarone ons alles over de opnamen van hun nieuwe album ‘Oscillation’, maar eerst mag het Nijmeegse kwintet het nieuwe materiaal presenteren aan het massaal toegestroomde publiek op de Grote Markt tijdens Eurosonic Air. Nieuwe nummers als Step By Step en Soon I’ll Be Home lijken door hun energieke benadering gemaakt voor het podium en ook het uitgesponnen Days Of Yore – met heerlijke bluessolo’s van Kees Lewiszong en waanzinnige zang van Merijn van Haren – komt opvallend goed uit de verf. De nummers worden even goed onthaald als oudere knallers als Wander en The Red Queen Effect en wij zijn dan ook zeer benieuwd naar een langere set.

Kel Assouf
Toearegrock op Eurosonic? Jazeker! Kel Assouf staat dan wel onder leiding van de Nigerijnse zanger/gitarist Anana Harouna, maar de band opereert vanuit België en is daarmee een opvallende verschijning op het festival. Het toch al sterke materiaal van het album ‘Tikounen’ is live net even wat uitbundiger en daar lijkt ook het publiek in het goed gevulde Der Aa-Theater niet op stil te kunnen blijven staan. Harouna zelf heeft een iets rauwere, modernere stijl dan bijvoorbeeld zijn helden in Tinariwen, wat vooral de improvisaties  – waar de meeste nummers in uitmonden – ten goede te komen.

Brutus
De interesse in het hardcoretrio Brutus blijkt enorm, want De Etage staat bomvol. Grootste blikvanger is drumster en zangeres Stefanie Mannaerts, maar de dromerige, melodieuze gitaarlijnen van  Stijn Vanhoegaerden zijn even belangrijk voor de sfeervolle, maar ook explosieve nummers van de Belgische band. Binnenkort verschijnt hun debuutalbum ‘Burst’ en wij raden de liefhebber dan ook aan om ze band live te gaan bekijken om te zien hoeveel power er in een powertrio kan ziten.

Jeangu Macrooy
Op Noorderslag – de zaterdagvond in De Oosterpoort met louter Nederlandse artiesten – vallen vooral de bands met soul- en jazzinvloeden positief op. Dat begint al vroeg met Jeangu Macrooy. De jonge singer/songwriter betreedt het iets te kleine patiopodium met een uitstekende band, maar naast zijn krachtige, aan Bill Withers herinnerende stem zijn het vooral de nummers die overtuigen. Zijn stijl is een melange van jazzy ritmes, folky sferen, soulvolle melodieën en Caraïbische invloeden. Ons viel vooral het duistere, bijna psychedelische Monster op. De interactie tussen het elektrische gitaarwerk van Jim Zwinselman en Macrooy’s heerlijk ritmische akoestische werk is prachtig en Macrooy zorgt ervoor dat het optreden een intense, bijna spirituele beleving wordt. Een heel bijzonder talent waar we hopelijk nog veel van gaan horen.

De Nachtdienst
Ook de ritmes van De Nachtdienst zijn jazzy, maar wel van een hele andere orde. Onder de bezielende leiding van rappers Claudius de Krentenkoning en Gretz Supit zet de begeleidingsband een dampende pot jazzy hiphop neer waarin de invloed van het oude werk van The Roots af en toe duidelijk hoorbaar is. Gitarist Mick Langenberg en bassist Tom Huizing zetten met drummer Jonathan Szegedi een heerlijk relaxt klinkende ritmische basis neer, dat bijna haaks lijkt te staan op hoe fanatiek Langenberg op zijn snaren staat te beuken. We hebben niet veel live hiphop in Nederland, maar dit smaakt zeker naar meer.

Steffen Morrison
De meest traditioneel aandoende soul wordt verzorgd door Steffen Morrison en zijn Band Of Brothers. En het klinkt heerlijk. Morrison’s zang is vol passie en Alvin Lewis is misschien wel de meest enthousiaste gitarist van het hele festival. Zijn Tele-kopie klinkt ietwat schel, maar dat past juist goed bij de slagjes die hij op de nummers van Morrison speelt en hij kan daarop net zo moeilijk stil blijven staan als het publiek.

Michelle Davis
In de Grote Zaal wordt Michelle Davis gepresenteerd als dé soulkoningin. Op grond van haar geweldige stem is dat zeker! Wat begonnen is als een project van Paul Willemsen, Onno Smit (beiden Lefties Soul Connection en Beans & Fatback) en Davis zelf is live onder de naam The Gospel Sessions Extravaganza ook uitgegroeid tot een lekker swingend en energiek geheel waarin de springerige riffs van Willemsen en Smit een opvallend nadrukkelijke rol in hebben.

Call It Off
Tegelijkertijd heeft het Eindhovense Call It Off de eer om in de entreehal het publiek rond twee uur ‘s nachts wakker te houden met hun frisse, energieke poppunk. De energie van met name beide zingende gitaristen Maurice Bolier en Adrian Delange werkt in ieder geval bijzonder aanstekelijk en de liedjes van de band werken niet alleen nostalgisch – ze weten de poppunksound van midden jaren negentig zeer overtuigend neer te zetten – maar zijn ook gewoon lekker pakkend en melodieus. Het beukwerk op de gitaren en drums zorgt daarnaast voor een flinke dosis brute kracht, waardoor de band het beste van twee werelden bij elkaar brengt.

The Grand East
En dan is het inmiddels diep in de nacht, maar krijgt The Grand East – voorheen bekend als Texas Radio – de taak om met hun combinatie van blues, rock, soul en een klein beetje country als laatste het podium in de opvallend goed gevulde Binnenzaal te betreden. Gitarist Niek Cival weet zowel met als zonder slide enorm te overtuigen op zijn met een panterprint slagplaat versierde Tele en de ritmes van bassist Teun Eijsink en drummer Imanishi Kleinmeulman zijn krachtig en hebben een aan New Orleans herinnerende dansbaarheid. Zanger Arthur Akkermans heeft goed gekeken en geluisterd naar Jim Morrison en Joe Cocker, maar is geen flauw aftreksel van beide heren. Onder hun oude naam was de band al een leuke aanwinst voor het blues- en americanacircuit en daar is met de naamwijziging geen verandering in gekomen.