Gedurfde afsluiter steelt de show op eerste editie van Don’t Tell Mummy fest
Op vrijdag 15 november is het in P60 te Amstelveen tijd voor de eerste editie van Don’t Tell Mummy fest. Het undergroundfestival richt zich vooral op grunge, postpunk en noise en programmeert voornamelijk Britse bands. Deze acts stonden naast gevestigde Nederlandse artiesten: secret act Iguana Death Cult en afsluiter De Likt.
De avond begint al vroeg, want om 18:00 uur trapt Drool af. Het is nog rustig in de zaal als het Londense kwartet speelt, maar de melodische alt-rock zorgt voor een fijne binnenkomst. De band speelt pas sinds 2018, maar heeft in het Verenigd Koninkrijk al flink wat voorprogramma’s mogen verzorgen. Frontman Joey Rogers zoekt veel interactie met het publiek en maakt de grap dat hij, ondanks dat hij niks ziet door alle rook, ervan uitgaat dat er duizenden mensen in de zaal staan.
Het Nederlandse Make Out Molly bestaat uit slechts twee personen: gitarist Rens de Vries en drummer Koen Fris. Beiden heren nemen de zang op zich, terwijl ze fijne grungevibes de P60 insturen. De band speelt korte nummers, naar eigen zeggen niet langer dan drie minuten, die absoluut dansbaar zijn. Het hoge meezinggehalte en jazzy gitaarspel zorgt voor een fijne set. Make Out Molly bracht dit jaar zijn naamloze eerste EP uit en heeft zichzelf ook al bewezen tijdens de Popronde.
Strange Cages maakt voor Don’t Tell Mummy fest de eerste oversteek naar Nederland. De band uit Brighton brengt een iets duisterder geluid dan zijn voorgangers en beschrijft zichzelf als “The Beach Boys, maar dan zonder het strand”. Een flinke lading fuzz en psychedelische rock laat het publiek meebewegen. Het is inmiddels 19:30 uur en langzaamaan wordt het iets drukker binnen. Strange Cages trakteert het binnenkomende publiek op tracks van zijn debuutplaat “Pop Therapy“, dat twee maanden geleden uitkwam.
Football FC, tevens uit Bristol, trapt af om 20:15 uur en vindt het tijd om een potje energie open te trekken. De band staat vijf man sterk op het podium en staat niet stil. De gitarist beweegt alle kanten op, zowel op als van het podium. Halverwege de set wisselt de helft van de bandleden van instrument. Het is een enorme chaos waarin alleen de drummer op zijn plek blijft. De postrock van Football FC valt goed in de smaak, ook al schreeuwt de zanger zijn teksten zo hard dat het meestal onverstaanbaar is. Het energiegehalte bij de toeschouwers begint toe te nemen nu we langzaam richting de laatste acts gaan.
En dan is het om 21:00 uur tijd voor the slaughter house band. Het podium staat vol; zes man die met overgave hun instrument bespelen. Ook al is dit voor een persoon slechts een tamboerijn, waarmee hij halverwege de set een rondje door de zaal rent. De band heeft, voor een Britse act, een Amerikaanse sound en haalt zijn inspiratie duidelijk uit bands zoals The Doors, Iggy Pop en Lou Reed. Het publiek krijgt energieke garagerock met country- en bluesinvloeden voor zijn kiezen. Vanaf dit punt wordt er toch echt gedanst. De band heeft nog maar één officiële single uit: “I Hate TV But…“, maar werd het afgelopen jaar al flink gehyped. We zullen ongetwijfeld nog veel meer gaan horen van the slaughter house band.
De secret act, die inmiddels geen geheim meer is, Iguana Death Cult stapt rond 22:15 het podium op. De Nederlandse garagepunkers brachten in oktober hun tweede plaat uit: “Nude Casino” en vierden dat met twee releaseshows. De show in thuisstad Rotterdam was dik uitverkocht en dat is nogal een verschil met vanavond. Ook voor de laatste acts is de zaal van P60, die zo een 650 mensen kwijt kan, niet gevuld. Iguana Death Cult speelt echter lekker zijn nummers en het is te zien dat de band hoe dan ook veel lol heeft met elkaar. Sinds de toevoeging van Jimmy de Kok, die meerdere instrumenten voor zijn rekening neemt, telt het gezelschap vijf man en heeft het een nog sterker geluid. Iguana Death Cult is absoluut een band van wereldformaat, maar lijkt vanavond voor het verkeerde publiek te staan. Tijdens de laatste vijf minuten breekt er een kleine viermans-moshpit uit, maar daar blijft het toch echt bij.
De afsluiter van vanavond is het Rotterdamse De Likt. Een gedurfde keuze van de organisatie, omdat het toch net even in een ander straatje valt. Te bezien valt of het aanwezige publiek net zo hard kan genieten van een optreden zonder gitaren. Het antwoord is heel simpel: jawel! Het aantal toeschouwers is weliswaar inmiddels gehalveerd. Wat achter is gebleven is een mengelmoes van nieuwsgierige mensen, leden van voorgenoemde bands en fans die speciaal voor De Likt zijn gekomen. Toch is het vanavond nog niet eerder zo los gegaan als tijdens het laatste uur. De energie die De Likt met zich meebrengt is aanstekelijk en tovert bij zelfs de meest norse punker een glimlach op het gezicht.
Het is haast onmogelijk om de georganiseerde chaos van een uur De Likt te omschrijven, er gebeurt gewoon te veel! Er wordt gezongen voor een jarige P60-medewerkster, gedanst, gemosht en op schouders geklommen. Ook is er een primeur in de vorm van nieuwe single “CTRL-ALT-DELIKT” én er wordt gestagedived. Dat er slechts tien man klaarstaat om ze op te vangen interesseert frontman Jordy Dijkshoorn en producer Giorgi Kuiper geen reet; beiden laten ze zich gewillig op de handen vallen. Kuiper doet dit overigens terwijl hij zijn keytar bespeelt en Dijkshoorn, die zingt gewoon vrolijk door. De De Likt frontman beschikt over het talent om mensen te enthousiasmeren; zet hem voor anderhalve man en een paardenkop en zelfs het dier hinnikt vrolijk mee. Het uur vliegt voorbij, maar gelukkig staat er nog een toegift op het programma. Tijdens “Breek Je Nek” en “Shag & Halve Liters” gaat het nog één keer los en heeft iedereen zich overgegeven aan de anarchie van De Likt.
