Escape the Fate laat twee gezichten zien op “I Am Human”
De afgelopen jaren heeft Escape the Fate nogal wat kritiek te verduren gehad: het zou allemaal slappe hap zijn. De band kon het sinds “This War is Ours” eigenlijk niet meer goed doen. Veel fans vonden dat de self-titled plaat, “Ungrateful” en “Hate Me” niet konden tippen aan het oude werk. Maar de mannen blijven gewoon hun eigen koers varen. Ditmaal proberen de flamboyante Amerikanen het op “I Am Human“.
Daarmee is de kous nog niet af, want na vier nummers tref je de tenenkrommende ballad “Bleed” aan. Met teksten als “Would you bleed for me, like I bleed for you? Would you tear your heart open and tell me the truth?” kom je gewoon niet weg. De oprechtheid lijkt ver te zoeken. Snel door naar “Do You Love Me“. Wat een wereld van verschil! De gitaren knallen erin en je hoort al snel dat deze track een stuk zwaarder is. Ook hoor je Craig Mabbitt’s stem overslaan naar screams. De korte, pompende slagen in de pre-chorus geven het een sterk metalcore-gevoel. De solo die na het eerste refrein komt maakt het een typische Escape the Fate-track. Zo willen we het vaker zien!
Helaas is titeltrack “I Am Human” wederom een walgelijk meezingertje dat eindeloos blijft herhalen. Wees echter niet getreurd, want vanaf het dampende “Empire” is het aan. De beat in dit nummer is echt sexy. Net als “Recipe For Disaster“. Die track is compleet onherkenbaar naast de eerste helft van het album. Wauw! “Riot” is een hele leuke track met een hoog rock ‘n’ roll-gehalte. “Digging My Own Grave” is veruit het hardste nummer op de plaat. Mabbitt schreeuwt hier werkelijk de longen uit zijn lijf en gitarist Kevin Trasher gooit weer een geweldige solo uit zijn tengels. De plaat sluit af met “Resistance“. Geheel tegen de verwachting in eindigt de plaat dan toch nog spectaculair!
Escape the Fate laat twee verschillende kanten zien op “I Am Human“: de catchy, meer poppy kant, en de oude vertrouwde ruige kant. Dat eerste pakt wederom niet lekker uit. Je moet eerst door de bagger heen voordat je beloond wordt. De tweede helft van de plaat is namelijk een stuk aangenamer om naar te luisteren. Althans, als de oude sound van de mannen je meer aanstaat. Het is onbegrijpelijk waarom de band er niet voor gekozen heeft om een paar van deze tracks wat meer naar voren te halen in de tracklist. De heren laten op de plaat zien dat ze het nog kunnen, maar ze zullen ook bij zichzelf te rade moeten gaan of dit werkelijk hun beste werk is.
Beoordeling: 6,5/10
Releasedatum: 30 maart 2018
Label: Better Noise Records
