Ik geniet elke dag van muziek. En het fotograferen van concerten geeft mij die extra dimensie bij het beleven van live muziek. En dan kan ik achteraf ook nog genieten van een mooi beeld of een herinnering. De thema’s voor de top vijf van dit jaar gaan over meer, over verbondenheid en over het gevoel dat verder gaat dan de muziek en het plaatje.
Het zijn avonden als deze dat ik heel veel respect heb voor muzikanten. Als je voor tien man en twee paardenkoppen zo vol voor 110 procent het zweet uit je broek staat te spelen, dan moet je liefde voor dat wat je doet wel heel erg groot zijn.Voor mij als muziekliefhebber en zeker ook als fotograaf is er niets mooiers dan gepassioneerde muzikanten op dat podium te zien staan die er gewoon voor gaan of de zaal nu vol is of dat ze voor een gezin met aanhang staan te spelen. Hiervoor reis ik gedurende het hele jaar in eigen tijd vele kilometers door heel het land om vrijwillig te fotograferen en vervolgens nog uren achter de pc aan de slag te gaan met het uitzoeken en bewerken van de foto’s. En daar geniet ik met volle teugen van.
Dit jaar stond voor een deel in het teken van leuke vragen en opdrachten die rechtstreeks voortkomen uit het vele fotograferen dat ik voor Maxazine heb gedaan. Loon naar werken heet dat volgens mij. In ieder geval heel erg leuk en een teken van waardering. En zo is de cirkel van verbondenheid rond.
Heel bijzonder dat je met zoveel mensen, veel muziek en hopen gezellig kabaal toch zo’n relaxte intieme sfeer kan creëren. Het ultieme festivalgevoel van liggen in het gras, genieten met en van bekenden en onbekenden, luisteren naar en dansen op gevarieerde muziek en heerlijk eten en drinken, dat is Manana Manana. Ik kwam op dag één alleen aan, heb een biertje gekocht, ben op een boomstam gaan zitten en binnen twee seconden had ik twee gesprekken met onbekenden waarvan ik de laatste twee maanden later terugzag in de Dru alwaar we die dagen nog even onder het genot van een biertje hebben doorgenomen.
Hét festival waar je alleen nooit alleen bent. Het meest relaxte festival feest waar ruimte is voor diverse uithoeken van de muziek en bijzonder lekker, vers en verantwoord eten en drinken in een magische omgeving. De magie en de muziek zit opgesloten in deze foto. Een krachtig beeld vond ikzelf.
Deze avond stond al voor het verlaten van de zaal in het teken van een geweldige, ontspannen en positieve sfeer. Opvallend was ook de (ongevraagde) behulpzaamheid mijn kant op. Mensen die zonder zuchten of morren mij lieten passeren met mijn camera en die zelfs spontaan hun goeie plekje opgaven om mij een betere positie te geven om te fotograferen. Of mijn biertje vasthielden zodat ik mijn handen even vrij had om de camera te kunnen bedienen. Ik had het er nog met maatje Joost over voordat ik weer huiswaarts keerde. En thuis aangekomen vernam ik het nieuws uit Parijs en het Bataclan in het bijzonder. Volgens mij heb ik met mijn hand voor de mond en tranen in de ogen de berichten op internet zitten lezen. Ik kon het niet bevatten. Ik stond op hetzelfde moment ook bij een concert te dansen, mee te zingen en met anderen te genieten. Alles waar muziek toch voor bedoeld is. En dan dacht ik aan het moment dat er iemand de zaal in zou komen lopen met een geweer… even kwam alles gevoelsmatig wel heel dichtbij.
Deze foto van die avond staat voor mij symbool voor alles wat die avond niet had mogen gebeuren en voor alles wat muziek moet zijn: plezier, samen genieten en verbondenheid. Dat mag nooit anders zijn.
De band die ik al verschillende keren voor Maxazine op de foto heb gezet en even los van het feit dat dit op dit moment het enige orkest is dat ik kan bedenken dat ik überhaupt zo vaak op één dag zou willen horen en zien, stond deze dag vooral in het teken van misschien wel de mooiste eigenschap van muziek. Zo’n 70 mensen van zeer uiteenlopende pluimages die elkaar wel, half of helemaal niet kenden, 20 uur ieder op hun eigen manier feestend, in een machtige rode dubbeldekker van stad naar stad, tien keer naar dezelfde band kijkend en er samen nog van genietend ook. Hoezo muziek verbindt? Deze foto vat die dag denk ik wel het mooiste samen. Het beeld spreekt voor zich. Een perfect georganiseerde ongeorganiseerde dag en één van die extreem zeldzame foto’s waarvan ik het achteraf jammer vind dat ik er zelf niet op sta.
Voor mij de muziekfoto van het jaar (ook al is er geen instrument te zien) omdat ie niet alleen symbool staat voor een hele mooie bijzondere dag vol verbondenheid en muziek maar die ook nog eens meer tijdschriften, artikelen en Facebook-tijdlijnen heeft gezien dan alle andere foto’s van mijn oog van de afgelopen drie jaar bij elkaar .
