August Burns Red in Melkweg
Het is donderdag 24 augustus 2017: een zonnige dag in Amsterdam. Deze avond staat in het teken van het tienjarige bestaan van de legendarische plaat “Messengers“. Voor veel fans reden om naar de hoofdstad af te reizen: de Oude Zaal van Melkweg is namelijk stijf uitverkocht.
De heren die het publiek mogen opwarmen luisteren naar de naam Oceans Ate Alaska. De zaal is redelijk gevuld wanneer de band aan zijn set begint. Wanneer zanger Jake Noakes gedurende de set vraagt de zaal te splitsen, wordt hier goed gehoor aan gegeven. Maar de reactie in de pit zelf is toch nog wat voorzichtig. Alsof het doodnormaal is, zet Oceans Ate Alaska “Drunk In Love” in, origineel van Beyoncé. Echter speelt de band natuurlijk zijn Punk Goes Pop-versie en snijden de donkere screams regelrecht door je heen. Er ontstaat een pit met een stuk of twintig man. Men staat vooral met het hoofd te knikken, maar geniet aan het applaus te horen wel. Hoewel de clean vocals en screams moeiteloos in elkaar overgaan, zijn de cleans niet altijd even zuiver. Dat Oceans Ate Alaska dankbaar is om te mogen optreden, zie je aan hoe de band straalt. Een positieve opwarmer voor August Burns Red!
Na het opwarmen van het publiek is het tijd voor de hoofdact van de avond: August Burns Red. Zodra het intro en de eerste klanken van “The Truth of a Liar” starten, wordt het publiek meteen laaiend enthousiast. De fans beginnen flink mee te bewegen op de screams van zanger Jake Luhrs. Er ontstaat, gedurende de tracklist van “Messengers” vordert, een pit die continu aanblijf. Er wordt gemosht, gecrowdsurft, gestagedived, danspasjes opgevoerd en noem het maar op. Vooral bij het explosieve “Composure” komt er een hele bult energie vrij. Wat daarnaast duidelijk wordt tijdens het optreden, is dat Luhrs één van de weinigen in de metalscene is met danslessen achter de kiezen. Soepeltjes schudt hij wat danspasjes uit zijn mouw tussen al dat gebeuk door.
Halverwege het optreden neemt August Burns Red toch even een klein momentje om eindelijk tijd te maken om even kort wat tegen de aanwezigen te zeggen. Gitarist JB Brubaker bedankt de fans voor hun komst om samen het tienjarige bestaan van het iconische “Messengers” te vieren. Luhrs haakt hier nog even op in door de vele crowdsurfers te vragen rekening te houden met de kleine mensen om hen heen. De vloedgolf van crowdsurfers blijft namelijk gedurende de hele show gaan. Als de laatste klanken van “Redemption” klinken, verdwijnen de mannen achter de coulissen. Gelukkig kunnen de fans nog op een toegift rekenen, die al heerlijk begint met een drumsolo. De band sluit af met het recentere “Ghosts” en het legendarische “White Washed“.
Wat een beestachtig optreden zetten de heren hier neer. Het is mooi om te horen hoe Luhrs van highs naar lows wisselt: kippenvel met zweet op je rug. Het is bovendien waanzinnig hoe magisch drummer Matt Greiner, gitaristen Brent Rambler en JB Brubaber en basgitarist Dustin Davidson hun instrumenten bespelen. Niet alleen de performance van de mannen, de interactie en de activiteit van het publiek was positief aan de show: ook het geluid was fantastisch. De stem van Luhrs en de instrumenten waren goed van elkaar te onderscheiden. August Burns Red walst als een bulldozer door de uitverkochte Oude Zaal heen. Deze avond hebben de mannen weer laten zien een de Oude Zaal meer dan waard te zijn: op naar The Max!
