Aan het einde van 2013 verscheen de nieuwe single/video Shine van supergroep Transatlantic – bestaande uit Neal Morse (Spock’s Beard), Roine Stolt (Flower Kings), Mike Portnoy (o.a. Dream Theater) en Pete Trewavas (Marillion) – online. Veel fans waren bang dat het nieuwe album zou gaan klinken als Shine. Gelukkig is dat niet het geval.
The Whirlwind, het vorige album, verraste vriend en vijand omdat er slechts één nummer van maar liefst 77 minuten speeltijd op stond. Kaleidoscope, het vierde Transatlantic-album, herbergt vijf nieuwe songs die helaas niet allemaal weten te overtuigen. Muzikaal is er zeker niet zo veel veranderd, dus als The Whirlwind je niet echt aansprak, dan zal ook Kaleidoscope niet in je top 10 van 2014 belanden.
Het al genoemde Shine zal ondertussen bij de fans wel een bekend nummer zijn. Een typische melodieuze Transatlantic-song die perfect in het grote geheel van het album past. Shine opent met sitargeluiden en het mooiste van deze song is de gevoelige gitaarsolo van Stolt (ook bekend van Flower Kings).
Openingsnummer Into The Blue klokt 25 minuten en is verdeeld in vijf aparte stukken. Het geheel komt pas echt op stoom na een drietal minuten instrumentaal ‘gepiel’. Into The Blue wordt verder gekenmerkt door de emotionele zang van Morse, de zwevende gitaarsolo’s van Stolt en de karakteristieke melodieën die al bekend zijn van de eerste drie Transatlantic-albums. Daniel Gildenlow’s vocale assistentie in het vijfde gedeelte Written In Your Heart zorgt voor een zeer aangename afwisseling in het midden van deze epische track. Qua tekst is Into The Blue het meeste religieuze nummer op dit album en dat zal dan ook voor bepaalde luisteraars – zoals ondergetekende – even doorbijten zijn.
Het andere epische stuk, mijn favoriete nummer van het album, is de titelsong, waarvoor je ruim 31 minuten moet reserveren. Kaleidoscope is puur Transatlantic en tevens de perfecte afsluiter van dit album. Het is een zeer gevarieerd nummer, melodieus en vooral de wisselwerking tussen de vocalen van Morse en Stolt is uitzonderlijk mooi te noemen. Het instrumentale Lemon Looking Glass is hét hoogtepunt van dit album, want daar gaat het progkwartet helemaal los. Vooral de gitaarsolo van Stolt is weer fenomenaal.
Black As The Sky doet denken aan Mystery Train van Transatlantic’s debuutalbum SMPT:e, dus een stevig rocknummer zonder al te veel poespas. Het door alle vier de heren gezamenlijk gezongen refrein is zeer pakkend. Helaas bevat het album ook een complete muzikale misser. Beyond The Sun is namelijk weer zo’n oervervelende pianoballade zoals alleen Morse ze schrijven kan. Dit lied roept bij mij herinneringen op aan het ABWH (Anderson, Bruford, Wakeman, Howe)-project en hoort eigenlijk gewoon op een soloalbum van Morse thuis.
Ondanks het feit dat alle melodieën, arrangementen en composities bekend in de oren klinken en Transatlantic zich lijkt te herhalen qua muzikale thema’s, is Kaleidoscope een goed progrockalbum. Vooral de fans zal dit album zeker bekoren en ook ik kan niet wachten om de band weer live aan het werk te zien in Tilburg op 13 en 14 maart as.
