Met het onlangs 45 jaar oud geworden project Super Session in het achterhoofd zochten Stephen Stills en Barry Goldberg, die ook op die legendarische plaat speelden, weer de studio op. Ditmaal vergezeld door de veel jongere bluesvirtuoos Kenny Wayne Shepherd namen zij nieuw eigen materiaal en covers van blues- en rockklassiekers op voor Can’t Get Enough, het debuutalbum van deze nieuwe bluesformatie. Weet The Rides, zoals het trio zich noemt, de magie van Super Session opnieuw op te roepen?
Voor wie niet bekend is met de plaat Super Session even wat achtergrondinformatie: nadat multi-instrumentalist en producer Al Kooper in 1968 uit Blood, Sweat & Tears stapte, besloot hij gitaaricoon Mike Bloomfield – met wie hij al op Bob Dylans legendarische lp Highway 61 Revisited speelde – te benaderen om samen een plaat te maken. Dat leverde een vijftal fantastische blues-, rock- en soultracks op, maar halverwege de sessies moest Bloomfield afhaken vanwege een chronische slapeloosheid. Stephen Stills, die net gestopt was met de band Buffalo Springfield, nam de gitaarpartijen van hem over voor de vier nummers op de tweede plaatkant. Super Session bleek in Amerika een groot succes.
Sindsdien heeft Stills natuurlijk flink naam gemaakt bij Crosby, Stills, Nash (& Young), terwijl hij ook een respectabel oeuvre als soloartiest opbouwde. Zo verscheen in 2005 nog het alleraardigste Man Alive!, waarop de rockveteraan zich flink uitleefde in diverse genres, waaronder folk en blues. De door hem met een inmiddels behoorlijk versleten stem gezongen nummers op Can’t Get Enough zouden overigens niet hebben misstaan op die eerdere plaat.
De zang van Stills klinkt in deze opnames aanzienlijk beter dan tijdens recente concerten van Crosby, Stills & Nash. In openingstrack Roadhouse gromt en brult hij zich overtuigend door de naar eigen zeggen deels autobiografische tekst, terwijl het spelplezier van zijn onvolprezen gitaarsolo’s afdruipt. Het melodieuze en oprechte Don’t Want Lies laat duidelijk horen dat de tweemaal in de Rock & Roll Hall Of Fame ingehuldigde zanger/gitarist worstelt met de hoge noten, maar in een bluesballad als deze heeft dat juist zijn charme.
Een cover van Rockin’ In The Free World – uiteraard oorspronkelijk van Stills’ oude vriend en rivaal Neil Young – pakt verrassend goed uit, maar onderstreept ook nogmaals dat niemand deze rockstamper zo goed uitvoert als de Canadese meester zelf. Waar het trio wel iets wezenlijks aan toevoegt is het oorspronkelijk akoestische protestnummer Word Game, dat Stills eerder opnam voor zijn tweede solo-lp Stephen Stills 2 (1971). In deze stevige rockuitvoering – gebaseerd op een outtake van zijn oude band Manassas, te vinden op de archiefrelease Pieces (2009) – wordt het beste van de drie grote talenten naar boven gehaald. Inclusief het vlotte pianospel van Barry Goldberg. De tekst van het lied is bovendien nog steeds relevant, al heeft Stills een en ander aangepast. Zo verving hij de regel “American propaganda, South African lies” door: “All this propaganda and all of these lies”.
Vier van de tien tracks op Can’t Get Enough zijn gezongen door het 36-jarige gitaarwonder Kenny Wayne Shepherd, die vanaf de jaren negentig indruk maakte met uitstekende platen als Trouble Is… (1997). Zijn heldere vocalen vormen een prettig contrast met het doorleefde stemgeluid van Stills. Tijdens de solo’s overklast Shepherd daarnaast regelmatig zijn oudere bandmaat. Toch zijn de covers van Honey Bee en That’s A Pretty Good Love net wat minder spannend dan het door Stills gedragen materiaal. Een uitzondering hierop is de versie van The Stooges’ Search And Destroy, ook gezongen door Shepherd. En dan te bedenken dat Stills juist dit lied aanvankelijk niet wilde opnemen!
Can’t Get Enough is een gevarieerde en grotendeels voorbeeldige bluesrockplaat, vooral de moeite waard dankzij het gitaarvuurwerk tussen Stills en Shepherd. Het trio borduurt dapper voort op wat Bloomfield, Kooper en Stills 45 jaar geleden presteerden, hoewel deze nieuwe ‘Super Session’ het origineel niet bepaald benadert. Maar ja, welke van de vele door die plaat beïnvloedde sessies doet dat wel?
