Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat de spacerockers van Hawkwind (opgericht in 1969!) nog steeds nieuwe albums uitbrengen. In 2013 kwamen Dave Brock (het enige originele bandlid) en consorten met het album Spacehawks en nu drie jaar later is er dan weer een nieuw album met de welluidende titel The Machine Stops.
Het 28ste Hawkwind-werkstuk is een conceptalbum en het thema/concept is gebaseerd op het sciencefictionverhaal met de gelijknamige titel van E.M. Förster.
The Machine Stops, dat voor het eerst verscheen in 1909, speelt zich af in de toekomst, nadat er een catastrofale gebeurtenis heeft plaatsgevonden. De mensen leven ondergronds en vertrouwen volledig op een gigantische machine en dat is natuurlijk een perfect scenario voor de spacerockmuziek van Hawkwind.
All Hail The Machine opent het album met machinegeluiden, synthesizersounds en stemmen die mij vooral herinneren aan het legendarische Space Ritual-album. The Machine is het eerste ‘echte’ nummer en dat hakt er meteen lekker in. Dit is Hawkwind op z’n best: zware herhalende gitaarriffs, geluidsmuren van keyboards en heerlijke vocalen.
Hawkwind gaat met de punk-achtige songs Synchronised en Solitary Man terug naar het legendarische album Quark, dat in 1977 werd uitgebracht. Maar Dave Brock is toch het meeste in zijn element met space-achtige elektronische uptempo nummers zoals 25 Years On en het zeer experimentele Hexagon.
Favoriete nummers zijn wat mij betreft de wat stevigere songs Synchronised Blue en The Machine, maar The Machine Stops is toch echt weer een album voor Hawkwind-diehards en dat komt vooral door de zeer dominerende spacy invloeden die waarschijnlijk toch niet iedere ‘normale’ rockfan zal bevallen.
The Machine Stops is wat mij betreft een zeer goed Hawkwind-album dat wel degelijk in de buurt van het beste werk van de band komt, en het is een must voor Hawkwind-aficionado’s.
Dit 28ste album bewijst ook dat Hawkwind anno 2016 nog steeds bestaansrecht heeft en nog altijd de beste en meest originele spacerockband op deze planeet is!
