Het zijn drukke tijden voor fans van Bob Dylan: naast een heuse theatertournee – met onder meer vier Nederlandse optredens – verscheen afgelopen week ook deel 12 uit Dylans Bootleg Series. Deze nieuwe aflevering heet The Cutting Edge en beslaat de jaren 1965-66, misschien wel ‘s mans meest creatieve periode. Op The Cutting Edge is alles te horen wat de maestro in die veertien maanden heeft opgenomen. Maar dan ook echt álles.
The Cutting Edge is verschenen in verschillende versies. Allereerst is er de dubbel-cd met het beste uit het opgenomen materiaal (ook als 3lp te verkrijgen). De tweede versie is de 6cd-box, vergelijkbaar met The Basement Tapes Complete, de vorige aflevering uit The Bootleg Series. Alsof zes rijk gevulde cd-schijfjes nog niet voldoende zijn, is er voor de vermogende Dylan-fan ook nog de 18cd-box: een plankvullende box met wérkelijk elke noot die hij opnam tijdens het maken van Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde.
Het is de periode voorafgaand aan Dylans mysterieuze motorongeluk, de periode dat hij op de top van zijn kunnen is. Hij schrijft liedjes aan de lopende band, neemt die ook nog zelf op en gaat de wereld over met een begeleidingsband, terwijl de mannen door het publiek worden uitgefloten. De creativiteit komt ons nu dus tegemoet in The Cutting Edge.
Wat we te horen krijgen, zijn demo’s, alternatieve opnames en outtakes van de genoemde albums. Onderschat niet wat in die tijd allemaal op tape is gezet: van Like A Rolling Stone bestaan bijvoorbeeld twintig opnames. Vooral interessant dus voor de liefhebbers en kenners van muziek, verder gaat het om dezelfde tekst.
Waarom zo’n box wordt uitgebracht én interessant is (vooral de uitgebreidere boxen), is het historisch materiaal. De bewonderaars krijgen op deze manier een kijkje in de keuken van een kunstenaar, die op zijn manier weer wat extra inkomsten genereert met zo’n doos vol muziek. Is dat een probleem? Ik dacht het niet.
