Fallen Angels, het 37ste studioalbum van Bob Dylan, bevat twaalf nummers uit de American Songbook die eerder al door Frank Sinatra waren gezongen en uitgebracht. Het is Dylan zoals we hem al een ruime halve eeuw kennen: verrassend, vernieuwend, maar tegelijkertijd teruggrijpend op de muzikale en literaire traditie.
Twaalf nummers staan op het afgelopen weekend verschenen Fallen Angels. Zoals gebruikelijk is ook deze studioplaat door de maestro zelf geproduceerd. Dylan doet dit onder zijn pseudoniem Jack Frost. Geen verkeerde beslissing, want de zanger heeft vaker onenigheid gehad met producers die hoegenaamd wisten hoe een Dylan-plaat moest klinken. Maar .
Het zijn twaalf redelijk korte nummers, variërend tussen zo’n twee tot vier minuten, met veel ruimte voor zijn huidige tourband, die Dylan ook in de studio begeleidt. Met de keuze voor veel muziek en weinig tekst, plus een greep uit het Sinatra-materiaal, is de bard uit Minnesota nog steeds bezig met waar hij een paar jaar geleden mee begon: om zichzelf dienstbaar te stellen aan de muziek. Dienstbaar aan de traditie. Het draait bij Dylan minder en minder om hemzelf.
Een handvol nummers van Fallen Angels was al bekend bij het Dylan-publiek. Tijdens Record Store Day verscheen de ep (op rood vinyl) met de nummers Melancholy Mood, That Old Black Magic, Come Rain Or Come Shine en All Or Nothing At All. Songs die ook al tijdens de laatste tournees op de setlists prijkten – en mogelijk ook tijdens de Amerikaanse zomertournee, die volgende week begint.
Opmerkelijk is misschien dat Fallen Angels al werd opgenomen tijdens dezelfde sessies als Shadows In The Night, het vorige album van Dylan, waarop eveneens materiaal van Sinatra te horen was. Blijkbaar werd toen genoeg materiaal opgenomen voor één dubbelaar of twee losse albums – waarbij gekozen werd voor twee afzonderlijke cd’s.
Het is zoals Dylan zich laat kennen: ongrijpbaar, bijna als een soort ongeleid projectiel. De enige constante factor is dat er geen constante factor is in ‘s mans leven. Hij is consequent in het achterlaten van de hokjes waarin hij geplaatst wordt. De inhoudelijke overstap van folkmuziek naar meer liefdesliedjes. De overstap van folkmuziek naar elektrische muziek. De huisman-periode na zijn meest creatieve tijdperk. De gospelperiode. Een heuse disco-plaat. Weer twee folkalbums, begin jaren ’90.
Een aardige samenvatting van Dylans werkzame leven kwam uit de Buffalo News van 9 augustus 2002, dat tussen 2002 en 2012 elke avond als introductie gold bij de Dylan-concerten. Over de gelauwerde dichter van de rock & roll. De belofte van de alternatieve cultuur van de jaren zestig. Die in een waas van drugsmisbruik verdween, herrees en Jezus vond. Die eind jaren ’80 werd afgeschreven, maar in de late jaren ’90 onverwacht sterk terug kwam. En steeds weer verwees naar zijn bronnen: of de folkmuziek van Woody Guthrie en Pete Seeger. De rockmuziek vanuit Engeland. De gospelsongs van onder meer de Staples Singers. En dus ook de American Songbook van Frank Sinatra.
