Toen Columbia Records zocht naar de originele tapes van Bob Dylans Self Portrait (1970), vonden zij een heel archief met onuitgebracht werk. Naast het materiaal van het oorspronkelijke album, lagen in Columbia’s kluizen nog zoveel opnames, dat met gemak een nieuw (verzamel-)album gemaakt zou kunnen worden. En zo geschiedde. Het resultaat is deel tien van Dylans fameuze Bootleg Series, waarin de periode van 1969 tot 1971 centraal staat.

Another Self Portrait is meer dan alleen de ‘schaduwopnames’ van Self Portrait. Ook de geweigerde opnames of demo’s van Nashville Skyline (1969) en New Morning (1970) zijn meegenomen. Een allegaartje van eigen nummers en covers of traditionals. En net als met de andere studioafleveringen uit de Bootleg Series, vraag je je af waarom Dylan de mooiste liedjes of uitvoeringen achterwege heeft gelaten.

Neem bijvoorbeeld het wonderschone Thirsty Boots – in april al als B-kant verschenen op de Record Store Day-single Wigwam. Een nummer van Eric Andersen, maar in al zijn kwetsbaarheid een Dylan-lied pur sang. Slechts een gitaar, piano, mondharmonica en Dylans stem.

Kaal, dat is doorgaans het woord dat past bij de nummers van Another Self Portrait. Dylan, en met name zijn productie-team, maakten van de opnames uit die periode ware kunstwerkjes. Nadat een basisversie was opgenomen, werden daar nog koortjes en instrumenten aan toegevoegd.

Zo klinken bijvoorbeeld All The Tired Horses, Days Of ’49 en Belle Isle een stuk ‘kleiner’ dan de versies die in 1970 verschenen. En I Threw It All Away klinkt minder countryachtig in de alternatieve opname, vergeleken met de oorspronkelijke versie op Nashville Skyline.

En dan is daar nog Bring Me A Little Water, een traditional die Dylan voor New Morning opnieuw arrangeerde. Een welhaast gospelachtig lied (net als Thirsty Boots, trouwens), wat prima past binnen de ‘oecumene’ van het album. Een nummer dat enigszins buiten de boot valt, is Minstrel Boy. Dit nummer werd in 1967 al opgenomen door Dylan, in de kelders van Big Pink – het huis waar The Band woonde.

Opmerkelijk is dat Dylan op de alternatieve opnames een stuk minder zoetgevooisd zingt dan op Nashville Skyline en Self Portrait – het is meer zijn stem van New Morning. Opmerkelijk, want zeker met Self Portrait wilde de zanger zich vervreemden van zijn publiek. De zingende dichter heeft ooit eens opgetekend dat hij de nummers tegen de muur aangooide; wat bleef hangen, nam hij op – wat op de grond viel, zette hij gemakshalve ook maar op de band.

Maar de kritieken op Self Portrait waren zo vernietigend dat Dylan al binnen een half jaar met New Morning kwam. En veertig jaar na dato dus met een geheel nieuw licht op de periode, waarin hij nauwelijks buiten de deur kwam, maar als brave huisvader op de kinderen paste. En veel uit de Bijbel las.

Another Self Portrait is in verschillende versies verschenen: een dubbel-cd, een luxe-editie (waarin ook het volledige optreden van Dylan met The Band van Isle of Wight 1969 is opgenomen) en als lp-variant. De standaardrelease geeft een mooi beeld van Dylan rond het jaar ’70. Het album laat horen dat de zanger nog steeds een creatief brein had. Mede dankzij de tiende aflevering van de Bootleg Series worden we in één ding bevestigd: dat Dylan de mooiste liedjes en uitvoeringen in de kluis laat liggen, ten gunste van de mindere broeders.

Voor de chauvinistische Dylan-fans: de Nederlander Arie de Reus heeft het management van Dylan voorzien van een aantal leuke foto’s voor in het bijgaande boekje. Net als op Self Portrait uit 1970 prijkt op de voorkant van Another Self Portrait een geschilderd zelfportret. In zekere zin staat deze cover symbool voor de hele bootlegdiscografie van Dylan. Want het zijn juist de afgekeurde versies en de demo’s die dichter bij de zanger staan – net als het zelfportret.