High Hopes, het nieuwe studioalbum van Bruce Springsteen, was natuurlijk van tevoren al online te beluisteren, maar de officiële releasedatum is vandaag. Hoe goed is deze uit heropnames van eerder verschenen materiaal, covers en outtakes bestaande plaat?
Ik zal het gelijk maar toegeven: na het lezen van Springsteens liner notes over High Hopes waren mijn verwachtingen niet hooggespannen. Natuurlijk, de boxset Tracks (1998) en de Darkness On The Edge Of Town-outtakes op de dubbel-cd The Promise (2010) bevestigden eerder dat The Boss sommige van zijn beste nummers jarenlang op de plank hield, maar voor de opvolger van het ijzersterke Wrecking Ball (2012) vond ik het recyclen van niet gebruikt materiaal en eerder verschenen favorieten als The Ghost Of Tom Joad – aangevuld met een handvol covers – geen al te aantrekkelijk idee.
Gelukkig staat Springsteen bijna altijd garant voor kwaliteit en zo ook op zijn achttiende studioplaat, hoewel High Hopes zeker enkele miskleunen herbergt. Zo wordt het eerder genoemde The Ghost Of Tom Joad – zo mooi ingetogen gebracht op het gelijknamige album uit 1995 en tijdens de opening van zijn concert in Nijmegen vorig jaar – om zeep geholpen in een pompeuze duetversie met Tom Morello. Een vergelijkbare uitvoering was in 2009 te horen tijdens een concert ter gelegenheid van het vijfentwintigjarige bestaan van de Rock And Roll Hall Of Fame, maar deze studio-opname voegt weinig tot niets toe aan een van de beste songs die Springsteen ooit schreef.
Morello, die ook in enkele tracks van Wrecking Ball meedeed, speelt een vrij grote rol op het album en aan de meeste tracks geven zijn stormachtige solo’s wel degelijk een emotionele lading. Zoals American Skin (41 Shots), een ijzingwekkende compositie die we al kennen van het livealbum Live In New York City (2001). Van die plaat was overigens ook het voor Wrecking Ball heropgenomen Land Of Hope And Dreams afkomstig, dus deze studioversie van American Skin voelt als een logisch vervolg.
De uitschieter is voor ondergetekende het stoere Harry’s Place, waarin de saxofoon van wijlen Clarence Clemons sterk bijdraagt aan de Sopranos-achtige sfeer. In sterk contrast met deze heftige gangstersong die The Rising (2002) destijds niet haalde, zijn de wat intiemere composities Down In The Hole en The Wall – die laatste gebaseerd op het verhaal van rockmuzikant en soldaat Walter Cichon, zoals Springsteen al in zijn liner notes uitlegde. Daar tegenover staat weer een net iets te luchtig en wat overdreven gezongen niemendalletje als Frankie Fell In Love.
High Hopes begint en eindigt met nummers van andere artiesten. Zo vormt de titelsong, origineel van The Havalinas, een energieke opener en een prima eerste single. Dit lied is net als sommige andere tracks niet onbekend bij Springsteenfanaten, want een eerdere versie verscheen op de ep Blood Brothers (1996). Het aangrijpende Dream Baby Dream, oorspronkelijk van de band Suicide, sluit de plaat in stijl af. De derde cover, Just Like Fire Would van de Australische band The Saints, klinkt alsof het lied uit zijn eigen pen kwam en zal het ongetwijfeld goed doen tijdens concerten van de onuitputtelijke heartlandrocker.
Hoewel zeker niet de meest consistente Springsteenplaat – moet je misschien ook niet verwachten van een album dat op een dergelijke wijze bij elkaar werd gesprokkeld – is High Hopes opnieuw een bevredigend werk van de 64-jarige superster. Net zoals eerdere releases als Human Touch (1992) en Working On A Dream (2009) duidelijk maakten, bevat een ‘mindere’ Springsteen nog steeds genoeg gloedvolle momenten waarvan veel andere rockartiesten – jong en oud – alleen maar kunnen hopen ooit datzelfde niveau te bereiken.
