Na een minder creatieve periode in de jaren tachtig vond Paul McCartney zichzelf in 1989 weer terug met het album Flowers In The Dirt. Vervolgens verscheen het eveneens aardige Off The Ground (1993), maar in 1997 leverde hij uiteindelijk zijn beste plaat in jaren af: Flaming Pie.
Het album werd geproduceerd door niemand minder dan Jeff Lynne. Hij had in de jaren daarvoor ook de ‘nieuwe’ Beatles-singles Free As A Bird en Real Love geproduceerd en daaruit ontstond deze samenwerking. Het hele Beatles Anthology-project gaf McCartney weer nieuwe energie en inspiratie voor een nieuwe plaat. Flaming Pie heeft dan ook een aantal Beatles-referenties. De titel is bijvoorbeeld gebaseerd op het verhaal hoe John Lennon ooit op de bandnaam kwam. Hij droomde over een man op een brandende taart die zei: ‘Jullie zijn The Beatles met een A’. De openingstrack Song We Were Singing gaat ook over de tijden dat Lennon en McCartney samen songs schreven. Daarnaast is een andere Beatle, Ringo Starr, te horen in twee nummers: het samen geschreven Really Love You en Beautiful Night. Beatles-producer George Martin schreef voor die track het orkestrale arrangement. Ook de in 1994 overleden ex-vrouw van Ringo, Maureen Starkey Tigrett, kreeg een eerbetoon op het album met de emotionele ballad Little Willow.
Het zijn niet de enige bekende namen die voorbijkomen in het proces van het album. Zo is de rocksong Used To Be Bad een duet met Steve Miller. En in het soulvolle Heaven On A Sunday is voor het eerst McCartney’s zoon James te horen met een gitaarsolo. Zijn vrouw Linda verleende ook haar medewerking aan de plaat. Naast achtergrondzang in een aantal nummers verzorgde zij ook het artwork van het album. Het was het laatste album waar zij aan zou meewerken. Ze overleed bijna een jaar later aan de gevolgen van borstkanker.
McCartney werkte aan het album in de jaren 1995 en 1996, maar een aantal nummers was al afkomstig van voor die periode. Zo waren de akoestische nummers Calico Skies en Great Day al in 1992 opgenomen. Beautiful Night had hij al geschreven in 1986 en toen zelfs al opgenomen. Deze versie verscheen uiteindelijk op de cd-single van het nummer in de zogeheten ‘Oobu Joobu’-track. Oobu Joobu was een radioreeks in 1995 waarin McCartney veel onuitgebracht materiaal liet horen. Delen uit deze shows werden uitgebracht als b-kantjes op de cd-singles van Flaming Pie.
Flaming Pie was McCartney’s succesvolste album in jaren en het leverde hem ook zijn beste recensies in lange tijd op. Twintig jaar na dato klinkt het nog steeds fris en is het één van zijn meest pure en persoonlijke platen. De kwaliteit van het album heeft hij in de twintig jaar daarna vast weten te houden. Want bijna alle langspelers die hij hierna uitbracht waren sterk. Waar in de jaren ’80 zijn werk vaak met de grond gelijk werd gemaakt, sloeg hij in 1997 sterk terug en bewees hij met Flaming Pie dat hij er nog altijd toe deed.
