Op 11 mei 1992 werd Fear Of The Dark van de Britse heavy metalband Iron Maiden uitgebracht op het EMI-label (wereldwijd) en op Epic in de Verenigde Staten. Het is het negende studioalbum van de band en het laatste met zanger Bruce Dickinson voordat deze met een niet al te succesvolle solocarrière verder ging en mede daarom in 1999 weer terugkeerde. Het was de opvolger van No Prayer For The Dying (1990) en het eerste Iron Maiden-album dat door bassist, bandleider en oprichter Steve Harris werd geproduceerd, overigens samen met Martin Birch.
De opnames werden tussen 1991 en april 1992 gemaakt in de Barnyard Studios, Essex, Engeland, wat een nieuw gebouwde studio was op het terrein van Steve Harris’ huis. De voorloper werd ook opgenomen op dat terrein, maar dan in een schuur bij Steve’s huis en met behulp van The Rolling Stones Mobile-studio. Achteraf waren de bandleden niet zo tevreden over de kwaliteit van de opnames, waarna Steve besloot een ‘echte’ studio te bouwen.
De ruimte bleek echter te klein te zijn, waardoor ook deze opnames dreigden te mislukken; gelukkig werd Martin Birch ingeschakeld en hij kon ervoor zorgen dat de opnamekwaliteit beter werd, al was die volgens de bandleden achteraf gezien toch niet zo goed als de standaard kwaliteit die ze gewend waren. Het was overigens het laatste album waaraan Birch meewerkte, want hierna ging hij rentenieren.
Ten tijde van Fear Of The Dark bestond Iron Maiden uit de volgende muzikanten: Bruce Dickinson op zang, Dave Murray op gitaar, Janick Gers op gitaar, Steve Harris op basgitaar en Nicko McBrain op drums. Aan de opnames werkte ook toetsenist Michael Kenney mee. Steve Harris was naast co-producer ook verantwoordelijk voor de mix.
Het album
Fear Of The Dark bevat twaalf songs, waarvan er zeven door Steve Harris (mede) zijn geschreven, drie door Bruce Dickinson en Janick Gers en twee door Dickinson en Dave Murray. De tracks: opener Be Quick Or Be Dead, gevolgd door From Here to Eternity, Afraid To Shoot Strangers, Fear Is The Key, Childhood’s End, Wasting Love, The Fugitive, Chains Of Misery, The Apparition, Judas Be My Guide, Weekend Warrior en afsluiter Fear Of The Dark. De totale speelduur is 58:31. Het album werd zowel op cd als op dubbel-lp (met klaphoes) uitgebracht en op muziekcassette. De hoes werd ontworpen door Melvyn Grant en voor het eerst niet door vaste ontwerper Derek Riggs. Iron Maidens mascotte Eddie is hierop te zien terwijl hij naar de maan gluurt.
Het album werd door de Iron Maiden-fans niet best ontvangen; vooral vanwege de ietwat verschillende stijl en het kwaliteitsverschil tussen de songs werd het zeker niet een van de populairste studioplaten onder de fans. De plaat bevat zowel gevarieerde epische nummers (zoals Childhood’s End, Afraid To Shoot Strangers en de ruim zeven minuten durende afsluitende titelsong Fear Of The Dark), die veel overeenkomsten hadden met de topsongs van de band uit de jaren ’80, als snelle heavy metalsongs als Be Quick Or Be Dead. De rest van het album bestaat uit vrij simpele hardrocknummers (From Here To Eternity, Weekend Warrior, Chains Of Misery). Overigens werd de ballad Wasting Love door veel fans als Maiden-onwaardig bestempeld. De muziekpers was ook verdeeld, maar echt afgekraakt werd het album niet. Dat slechts twee songs van de plaat na 1993 op de setlist stonden (Afraid To Shoot Strangers en Fear Of The Dark) is ook veelzeggend.
In 1995 kwam een geremasterde versie van de cd uit, met een bonus-cd met zeven songs. Deze disc opent met een nieuwe song, Nodding Donkey Blues getiteld (geschreven door alle bandleden), een cover van Montrose (Space Station No. 5, inclusief een verborgen track: Bayswater Ain’t A Bad Place To B), een Budgie cover (I Can’t See My Feelings) en Roll Over Vic Vella (parodie op Chuck Berry’s Roll Over Beethoven, met nieuwe tekst van Steve Harris). Verder staan er drie live-opnames op.
Drie songs van het album werden op single uitgebracht: Be Quick Or Be Dead (wat een redelijke hit was), From Here To Eternity en Fear Of The Dark. Het album bereikte heel wat albumlijsten, zoals in Australië (nummer 11), Duitsland (5), Finland (4), Japan (11), Nederland (16), Noorwegen (6), Oostenrijk (8), Verenigd Koninkrijk (nummer 1!), Verenigde Staten (12) en Zweden (6).
Wereldtournee
Na de release ging Iron Maiden vanaf begin juni 1992 uitgebreid toeren om het album te promoten. Na een concert in Norwich trok de band naar Reykjavik in IJsland, waarna een uitgebreide serie Amerikaanse en Canadese concerten volgde, die tot 17 juli duurde. Vijf dagen later begon het Zuid-Amerikaanse gedeelte, met optredens in Chili, Uruguay, Argentinië en Brazilië. Per 1 augustus begon het Europese deel, met zowel openluchtconcerten in o.m. Castle Donington en Mannheim, als ook indoor (‘arena’ concerten), zoals in Brussel, Kopenhagen, Helsinki, Stockholm en Oslo. In september was de band ook in ons land te zien, in de Brabanthallen in Den Bosch en daarnaast in Frankrijk, Spanje en Zwitserland. In oktober was Maiden weer terug in Zuid Amerika, met meerdere concerten in Mexico-stad en in Venezuela, waarna Nieuw-Zeeland en Australië werden aangedaan, gevolgd door zeven concerten in Japan.
