Bob Dylan verraste vriend en vijand toen hij vorig jaar mei het nummer Full Moon & Empty Arms op zijn website plaatste. Het bleek te gaan om een vooraankondiging van het album Shadows In The Night, waarop de singer-songwriter nummers uitvoert die ook zijn gezongen door Frank Sinatra.
Een ode aan Frank Sinatra is het 36ste album van Dylan niet. “Deze songs zijn genoeg gecoverd, begraven in zekere zin,” aldus Dylan. “Wat ik en mijn band hebben gedaan, is de songs ‘uncoveren’. We hebben ze uit het graf gehaald en opnieuw in het daglicht gebracht.” En daarin is de zanger geslaagd.
Net zo min dat Shadows In The Night een ode is, is dit album een imitatie. Dylan doet zijn best om goed te klinken (hem wordt verweten te zingen als een verkouden kraai op leeftijd), maar nergens is Dylan ‘The Voice’. Het zijn de liedjes die Dylan en Sinatra verbinden, verder niks. Want het orkest is verdwenen en vervangen door Dylans eigen begeleidingsband. Een spannende keuze, want alle tien de songs van het album zijn geschreven voor een bigband-orkest. Voor een drietal nummers was een blazers-sectie uitgenodigd en bassist Tony Garnier verandert regelmatig zijn contrabas in een cello.
Het resultaat mag er zijn. Tien nummers, met als hoogtepunten Stay With Me (al de toegift tijdens de laatste optredens van vorig jaar), de vooraankondiging Full Moon & Empty Arms en de afsluiter That Lucky Old Sun. Het is een puik resultaat, omdat Shadows In The Night een album in de buitencategorie is. Dylan zingt prima (omdat hij verder geen instrument bespeelt?), de band speelt uitstekend en de blazers-sectie vormt een goede aanvulling op de muziek (goede keuze van producer ‘Jack Frost’).
Shadows In The Night, kwade tongen beweren dat de albumtitel verwijst naar de schaduwen in Dylans levensnacht. Maar dat lijken onbetrouwbare berichten: niets duidt erop dat de grootmeester aan het einde van zijn leven zou zijn of dat zijn creativiteit is opgedroogd. Integendeel.
