Na het meer dan uitstekende Relayer (1974) – het enige Yes-album met Patrick Moraz als toetsenist – duurt het circa 2,5 jaar voordat een van de beste progrockbands aller tijden met een opvolger komt. De achtste studioplaat van Yes krijgt de titel Going For The One en het verschijnt in de maand juli van het jaar 1977. Het is een van de meest ondergewaardeerde albums van Yes, want qua muziek kwaliteit behoort het zeker thuis in het rijtje van klassiekers als Fragile, The Yes Album en Close To The Edge.
Going For The One wordt gekenmerkt door een aantal veranderingen t.o.v. het vorige album Relayer. Patrick Moraz wordt namelijk vervangen door Rick Wakeman en zo is er op Going For The One weer sprake van de tweede klassieke line-up, bestaande uit: Anderon, Howe, Squire, White en de wedergekeerde Wakeman. De hoes van Going For The One is niet zoals normaal bij de andere Yes-hoezen ontworpen door Roger Dean, maar door Hipgnosis, die natuurlijk bekend is door zijn covers van o.a. Pink Floyd. De laatste verandering is het feit dat de oudgediende engineer Eddie Offord is vervangen door John Timperley en dat de heren van Yes zelf voor de productie van Going For The One verantwoordelijk waren. Dit laatste leidde er helaas toe dat de productie, lees het geluid, van Going For The One zeker niet zo goed was als de productie van eerdere Yes-albums, die sinds The Yes Album (1971) door Eddie Offord en Yes samen werd gedaan.
Going For The One bevat slechts vijf songs en het album start met het uptempo titelnummer, gecomponeerd door Jon Anderson en gedomineerd door de heerlijke slidegitaarpartijen van Steve Howe. Turn Of The Century, geschreven door Anderson, Howe en White, is een prachtige, delicate track met magistrale akoestische en elektrische gitaarmelodieën en solo’s van Howe en zeer sfeervol piano- en keyboardspel van Wakeman. Turn Of The Century gaat over een beeldhouwer die een beeld heeft gemaakt van zijn vrouw die kort daarna is overleden en het beeld komt zogenaamd tot leven. Het is eigenlijk een oud Grieks verhaal, gebaseerd op de opera La Boheme van Puccini. Het derde nummer, Parallels, is een uptempo nummer gecomponeerd door Chris Squire dat vooral herinneringen oproept aan het nummer Hold Out Your Hand van Squire’s solo album Fish Out Of Water. Wonderous Stories werd als single uitgebracht en het zeer melodieuze nummer, geschreven door Anderson is nog steeds de grootste ‘hit’ van Yes in Engeland; het nummer piekte op plaats 7 in de Britse hitparade.
Het laatste nummer van Going For The One is tevens het langste en het beste nummer. Awaken klokt maar liefst 15 minuten en 38 seconden en het behoort tot de vijf beste songs van Yes ooit. Anderson en Howe componeerden Awaken en het nummer is het favoriete Yes-nummer van zanger Anderson, want hij beschreef Awaken ooit als: ‘het beste stuk Yes-muziek ooit!’. Vooral de gitaarsolo’s en het sfeervolle keyboardwerk maken Awaken tot een mystieke, muzikale odyssee van de hoogste orde. Het rustige middenstuk, dat begint bij 6:35, wordt bepaald door het orgelspel van Wakeman en het bijzondere is dat hij op een kerkorgel in de St.Martin’s kerk van Montreux speelt, terwijl de rest van de band in de studio meespeelt.
Een grandioos slotnummer dus van een zeer goed, maar vaak helaas ondergewaardeerd Yes-album. Going For The One klinkt 40 jaar later, zeker de geremasterde versie uit 2003, nog steeds fantastisch en het album heeft de tand des tijds met gemak doorstaan. Going For The One is gewoon een klassiek, must have, Yes-album.
Commercieel gezien deed Going For The One het uitstekend met een eerste plaats in de Engelse charts (het tweede Yes-album dat de top haalde) en een achtste plek in de Amerikaanse charts.
