Casey toont rauwe emoties op “Where I Go When I Am Sleeping”
De Britse melodische hardcoreband Casey is een opvallende verschijning in de muziekscene. Toen de band nog maar vier singles online had staan, bracht hij al zijn debuutalbum “Love Is Not Enough” uit. Deze emotionele plaat veroverde al snel een een bijzondere plek in de harten van fans van melodische hardcore. Zal “Where I Go When I Am Sleeping” ook zo een grote indruk achterlaten?
Langzame gitaren en de breekbare stem van frontman Tom Weaver openen op “Making Weight” de plaat op een wat stille manier. “Wavering” stopt deze rust meteen. Een ontploffing aan emoties barst los door middel van vol klinkende gitaarakkoorden, snelle drums en schrille, emotionele screams. De cleans worden gecombineerd met ingewikkelde gitaarpatronen, waardoor dit even interessant klinkt. Deze twee tracks laten meteen zien dat de band zowel rustige als harde tracks met gemak kan leveren.
Casey praat op “Where I Go When I Am Sleeping” over heftige onderwerpen. Zo is depressie een terugkerend thema. “It seems the only solace I’m afforded is now instead of wanting to kill myself I just sleep“, schreeuwt Weaver met een overslaande stem op “Phosphenes“. Ook de ziektes waar Weaver in zijn leven mee heeft gekampt en het bijkomende gevoel van hopeloosheid, komen aan bod. Op “Fluorecents” zingt hij: “In a hospital bed I wither away. Behind the curtains I’ve been crying almost every night, I don’t want to ache like this for the rest of my life.” De manier waarop rauwe vocalen en melancholische instrumentatie deze grimmige onderwerpen en pure gevoelens neer weten te zetten, is kippenvelwaardig.
Eigenlijk is het enige minpunt dat genoemd kan worden, dat deze plaat iets meer harder materiaal had mogen hebben. Een groot deel is namelijk wat rustiger dan we van Casey gewend zijn. Zo heeft “Needlework” een emo-achtige sfeer die ergens bijna aan Turnover doet denken. Ook de intermezzo’s, zoals “Morphine” en “&“, zijn compleet anders dan we van deze band gewend zijn. Strijkinstrumenten en lang uitgerekte gitaartonen zorgen voor een serene sfeer. Desondanks passen ook de rustige momenten goed op dit album.
“The Funeral” lijkt in het begin een zachter nummer, maar de uit het niets komende snoeiharde gitaren bewijzen het tegendeel. Cleans vloeien op deze track naadloos over in screams: een nagenoeg perfect contrast tussen luid en timide. “Wound” sluit de plaat af. Explosief gitaarwerk en raspende vocalen beginnen deze track, tot de band plotseling gas terugneemt. Dat is niet voor niets, want de luisteraar heeft zijn aandacht nodig voor een zwaarmoedig, maar prachtig einde. Tom Weaver houdt een gesproken monoloog over de keer dat zijn broer hem in de badkamer vond toen hij op het punt stond zelfmoord te ondernemen. Daarna reflecteert hij op zijn huidige staat en eindigt hij op een hoopvolle noot: “In all the ways that I am weak, I am also strong: learning how to speak gave me the strength to carry on.”
“Where I Go When I Am Sleeping” is allesbehalve makkelijk luistermateriaal. Juist dat is wat deze plaat zo krachtig maakt, want de pure, sombere emoties laten de luisteraar zoveel voelen dat het soms overweldigend is. Er zijn maar weinig bands die dat voor elkaar weten te krijgen, maar Casey is daar één van. Klasse.
Beoordeling: 9/10
Releasedatum: 16 maart 2018
Platenlabel: Hassle Records/Rise Records
