Cane Hill blinkt niet uit maar vermaakt wel op “Too Far Gone”
Cane Hill heeft een verrassend divers geluid. Waar “Erased” doet denken aan A Perfect Circle, horen we in “Why” een elektronisch intro. Opzich is “Why” een prima track, maar de zang van Witt begint richting het eind van het nummer wat zeurderig te klinken. Dit wordt rechtgezet door het brute “It Follows“. Hier laten de Amerikanen zich van hun ruigste kant zien en de vocalen zijn heerlijk rauw. Deze trend wordt voortgezet in “Scumbag“, een kort maar krachtig nummer.
Het lijkt alsof Cane Hill halverwege het album besloten heeft om het tempo op te krikken, want tot aan de afsluiter “The End.” blijven ze knallen. Op het tweede deel van “Too Far Gone” horen we de band op zijn best. Afsluiter “The End.” is de enige uitzondering op die regel. In het laatste nummer van de plaat neemt de groep opeens gas terug. Helaas wordt het album dus niet afgesloten met een knaller, jammer.
Cane Hill zet hier een prima plaat neer. Zonder echte uitschieters is “Too Far Gone” vermakelijk om naar te luisteren. De Amerikanen zijn op hun best wanneer ze hun ruigere kant op zoeken. Deze jonge band is nog volop werkende aan zijn eigen geluid en zeker een naam om in de gaten te houden. Voor fans van bands als Avenged Sevenfold en A Perfect Circle is deze plaat een aanrader.
Beoordeling: 7/10
Releasedatum: 19 januari 2018
Label: Rise Records
