Dropkick Murphys leert AFAS Live feesten
AFAS Live gaat op zaterdag 10 februari terug naar zijn bijnaam toen de zaal nog Heineken Music Hall heette: de Amsterdamse bierbak. Want als je bij de show van Dropkick Murphys, Flogging Molly en Glen Matlock bent geweest en je even goed aan jezelf ruikt, neemt de penetrante biergeur waarschijnlijk de overhand. Wat natuurlijk gelijkstaat aan een heerlijk goed feestje met deze bands.
We trappen de avond af met Glen Matlock. Zoals vaak het geval is met shows waar het publiek 30+ is, is het hier ook vrij rustig. De zanger, die meerdere malen zegt dat hij lid van Sex Pistols is, heeft erg veel moeite om de gezichten zijn kant op te krijgen. Het aanwezige publiek is druk met elkaar aan het praten. Bij de voorste rijen zie je een paar telefoons de gezichten oplichten en als er gevraagd wordt om mee te doen is de respons maar schaars. Maar dat kunnen we niemand kwalijk nemen. Glen Matlock maakt hele fijne muziek, dat zeker. Echter is het meer muziek die je de hele nacht kunt luisteren in een boomhut, bij een kampvuur, kijkend naar de sterren. Dat is heel wat anders dan wat Dropkick Murphys zometeen zal gaan brengen. Het is leuke muziek en het wordt ook goed gespeeld, maar de plank wordt hier helaas misgeslagen.
Na een te rustige opener mag Flogging Molly laten zien hoe de voetjes van de vloer moet. Na een kort praatje bij de opkomst van de band is het meteen duidelijk: AFAS Live gaat feesten! Direct komt een euforisch gevoel in je naar boven en dit blijft het hele optreden aanhouden. Het nummer “Selfish Man” wordt goed ontvangen zodra frontman Dave King zegt dat dit nummer aan hem opgedragen wordt. Veel gelach en de fans gaan weer door met zingen, dansen en pitten waar ze gebleven waren. Maar niet alleen de fans kunnen niet stilstaan. De volledige band loopt en danst rond: oké, drummer Mike Alonso blijft zitten. Het hele podium is één met het publiek. De backdrop die op het podium hangt, verwoordt deze set heel goed: in letters van ruim een meter per stuk staat LIFE IS GOOD achter de dame en heren. Onder luid applaus van het feestende publiek beneden en de genietende fans op het balkon verlaat de band het podium. Dit had een co-headliner moeten zijn!
Pak je groene outfit en je pullen bier er maar bij, want het is de beurt aan Dropkick Murphys. Als je nog de zaal in moet lopen, weet je bij welke band je bent. De vloer plakt zo erg alsof er een compleet Oktoberfest aan vooraf is gegaan. Kortom: een supergoed begin! “Buried Alive” en “Blood” zorgen voor een verbroederend gevoel. Je wilt eigenlijk met alle 6.000 aanwezigen inhaken en op de tafel staan, bier drinken, ongepaste dingen roepen en vooral schandalig slecht zingen. Na het wat ingetogen “Blood” gaan alle remmen los en alle biervaten open met “Time To Go”. Deze snelle track schudt iedereen wakker. Van voor tot achter, van beneden tot het balkon. Vanaf hier gaat het hard door, want het enorm goed ontvangen “First Class Loser”, “Johnny, I Hardly Knew Ya” en “Rose Tattoo” smeren de keeltjes!
Niet alleen is dit een avond om te feesten. Als je even focust op de band, hoor je hier een groep die het verdient om op te treden in een uitverkochte, Amsterdamse bierbak. Alles klinkt retestrak, het geluid is vol, de band entertaint alsof hij vanaf de wieg al op het podium is gezet.
Je kunt deze muziek vreselijk vinden en liever naar rap en hiphop gaan, of alleen genieten van tergende deathcore, of je laat liever een traantje bij een singersongwriter, maar niemand kan een hekel hebben aan deze show. Je gaat hier hoe dan ook helemaal, ongekend, ongelofelijk en onmenselijk hard uit je plaat. Let’s go Murphys!
