Fall Out Boy verliest het overzicht op “M A N I A”
Uitverkochte arena’s, hordes aan fans en een heleboel hitjes op zijn naam: Fall Out Boy is een fenomeen in de poppunkscene. Het laatste album dat de band uitbracht, “American Beauty/American Psycho”, zag ongeveer zo’n drie jaar geleden het levenslicht. Daarbovenop werd de releasedatum van het nieuwe album “M A N I A” met enkele maanden uitgesteld. Is deze plaat het wachten waard geweest?
“M A N I A” kent een aantal prima tracks. Vervormde gitaarakkoorden op “Stay Frosty Royal Milk Tea” leiden de track in, waarna de vertrouwde, soulvolle stem van frontman Patrick Stump invalt. Het refrein had ontzettend explosief kunnen zijn, maar blijft net onder de oppervlakte hangen. Wat dat betreft is “The Last of the Royal Real Ones” nog sterker. De harmonieën, in combinatie met een catchy melodie en fijn klinkende piano in de achtergrond, zorgen ervoor dat deze track een van de beste is van de plaat.
Helaas komt het album al gauw terecht in een neerwaartse spiraal. “Wilson (Expensive Mistakes)” kent een upbeat refrein en is enigszins groovy, wat ergens wel tof klinkt, maar het verwart ook. Vooral de teksten zijn echter waar je als luisteraar plaatsvervangende schaamte voelt: “I’ll stop wearing black when they make a darker colour” klinkt als een citaat dat menig scenekid uit 2007 op zijn MySpace-profiel zou plaatsen. Op “Church” wordt er gebruikgemaakt van een kerkkoor op de achtergrond, wat op zich creatief is. Echter komt het nogal uit het niets en valt het nogal uit zijn plaats bij de rest van het album.
Dit betekent gelukkig niet dat er geen sterke nummers te vinden zijn. Een voorbeeld is “Heaven’s Gate“, een ballad waarin de vocalen van Stump perfect uitkomen. Het explosieve refrein is ontzettend meezingbaar en het samenspel klinkt prachtig. Ook “Champion” klinkt goed: het is een motiverende poppunk anthem dat de oldschool Fall Out Boy-fan tevreden stelt.
De creativiteit, durf en diversiteit is er op de tracks dus zeker, maar het is twijfelachtig of dit goed heeft uitgepakt in het geheel. De feature van Burna Boy op “Sunshine Riptide” had bijvoorbeeld leuk kunnen zijn, maar komt niet goed tot zijn recht omdat er teveel gebeurt op het album en in het nummer zelf. Dit probleem wordt goed samengevat in “Young and Menace” op het begin van de plaat: stemvervorming, experimentele elektronische geluiden en een sample van Britney Spears‘s “Oops!…I Did It Again” zorgen voor een chaotisch totaalplaatje. Er wordt té veel gedaan. Gelukkig weet Fall Out Boy het album met “Bishops Knife Trick” redelijk goed te eindigen. Het nummer is relatief rustig, maar kent een explosief refrein en bouwt op tot een tevredenstellend einde.
Fall Out Boy heeft op “M A N I A” aangedurfd met verschillende geluiden te spelen en is allesbehalve in de herhaling gevallen. Helaas is hij hiermee ook het overzicht kwijtgeraakt en is de samenhang op dit album compleet verloren gegaan. Er staan een aantal leuke nummers op, maar meer dan dat brengt deze schijf helaas niet.
Beoordeling: 5/10
Releasedatum: 18 januari 2018
Platenlabel: Fueled By Ramen
