Architects verandert 013 in kolkende massa
Architects heeft zich met de nu al legendarische release van “All Our Gods Have Abandoned Us” onsterfelijk gemaakt. De tragische dood van gitarist Tom Searle heeft de band en de fans alleen maar dichter bij elkaar gebracht. De mannen zijn vastberaden zijn nalatenschap door te geven. En met succes, want de vorige keer dat de band in 013 was, was hij nog voorprogramma van Parkway Drive. Ditmaal spelen de Britten hun eigen headlineshow in de grote zaal van 013, in Tilburg.
Counterparts mag de spits vanavond afbijten en dit doet de band dan ook zoals het hoort: keihard en met strakke breakdowns. Het is duidelijk dat de mannen er geen gras over laten groeien. De pit moet en zal vanaf de eerste seconde van voren naar achteren geopend worden. Een goede opwarmer dus, en daar is het publiek het mee eens: al headbangend gaan ze akkoord. Zowel nieuw materiaal, waaronder “Haunt Me” en “You’re Not You Anymore“, als oudere nummers worden goed ontvangen. Het publiek gaat helemaal los bij “No Servant of Mine“. Tot vreugde van de fans worden ook “Swim Beneath My Skin” en “A Memory Misread” ingezet. De afsluiter van dit sterke optreden is dan ook “The Disconnect“. En er is niemand die hier tegen protesteert. In tegendeel: het publiek schreeuwt instemmend mee met de Canadezen. Counterparts mag vaker zo een denderende show komen geven!
Terwijl de lichten een duidelijke meerwaarde geven aan de show, laten de Britten toch hier en daar een steekje vallen. Dit gebeurt vooral tijdens de hoge uithalen van meerdere passages door vocalist en gitarist Mat Welsh. Een backingtrack is overduidelijk aanwezig bij de refreinen, maar dat maakt niks uit: de sfeer zit er goed in en het publiek doet erg enthousiast mee. De show staat er; en hoe! Zeker tijdens de hit van While She Sleeps: “Four Walls“. Menig telefoon en aansteker gaan hier de lucht in, wat zorgt voor een zee van licht in de zaal. De track “Hurricane” mag de set vanavond afsluiten. De heren zetten vanavond een overtuigende set neer waarin alles gebeurt wat er moet gebeuren tijdens een metalcoreshow.
Na de eerste twee tracks gaan de heren wat meer terug in de tijd. Het is tijd voor het vernietigende “Naysayer“. Carter hoeft niet eens te vragen om een pit, want de fans zetten eigenhandig de zaal al op zijn kop. Bij “Deathwish” begint het echte vuurwerk pas, letterlijk! De CO2-kanonnen zijn ingewisseld voor vlammenwerpers. Spectaculair! Je kunt de warmte zelfs achterin op het balkon voelen. Track na track raakt Carter steeds beter in vorm en perst werkelijk alle lucht uit zijn longen. Voordat “The Devil Is Near” aanbreekt, vertelt Carter dat we met zijn allen verantwoordelijk zijn voor het uitbannen van alle soorten haat. Spreek anderen erop aan, is zijn pleidooi. Daarnaast noemt hij nog Sea Shepherd, de organisatie die zich sterk maakt voor de bescherming van de oceanen.
Het beste wordt voor het laatst bewaard: nog eenmaal geven de mannen en de fans alles bij “Gravedigger” en “Doomsday“. Ze verdwijnen van het podium, maar gelukkig geeft de band daarna ook nog een toegift. Na een uitgebreide bedankronde zet Architects de fans op het verkeerde been door het intro van “Memento Mori” te draaien. Dit verandert al snel in “Nihilist” en de allerlaatste track, “Gone With the Wind“, wordt opgedragen aan de overleden gitarist. Nog een laatste keer vliegen de vonken ervan af, ditmaal uit het plafond. De band heeft bewezen met gemak een grote zaal als deze om zijn vinger te kunnen winden. Dit was een gruwelijk vet avondje vol pompende metalcore!
