Het is 18 februari 1990 als de Brit Awards worden uitgereikt. BBC-presentator Terri Ellis mag de Award uitreiken aan Queen, de beste Britse popgroep van dat moment. Op het podium verschijnen de vier mannen van de band.
Eén van hen is Freddie Mercury, gehuld in een lichtblauw pak. Hij is als enige gekleed in een lichtere kleur, zijn collega’s Brian May, John Deacon en Roger Taylor zijn in het zwart gekleed. Mercury, de extravagante frontman van Queen, doet niet het woord bij het bedankje. Dat laat hij over aan de immer sympathieke gitarist May over.
Na de korte toespraak zegt Mercury nog: “Thank you, good night”, en steekt even zijn hand nog op en zwaait. Het is zijn laatste directe contact met zijn fans. Niets lijkt op de man die vijf jaar eerder nog hele stadions toonladders liet zingen.
De regisseur brengt Mercury een aantal keer in beeld. Te zien is dat het lichtblauwe pak van de entertainer ruimschoots om zijn lichaam valt. Het pak is niet eens een groot pak. Het optreden bij de Brit Awards bevestigt wat veel journalisten en muziekliefhebbers vermoeden, maar niet hopen: dat Freddie Mercury inderdaad ernstig ziek is en lijdt aan het aidsvirus.
Naar de buitenwereld ontkennen alle betrokkenen en vrienden rondom Mercury elk gerucht. De zanger is niet ziek, hoewel de band al vijf jaar geen optredens meer doet en Mercury steeds minder in het openbaar verschijnt. Als hij al verschijnt, is hij steeds magerder.
In de herfst van 1991 kan de zanger de druk niet meer aan: 23 november laat hij een persbericht uitgaan en bevestigt hij alsnog zijn ziekte. Binnen vierentwintig uur sterft hij aan een longontsteking. Mercury’s lichaam is op.
