Precies 45 jaar geleden verscheen White Light/White Heat, het tweede album van The Velvet Underground
Het debuut van The Velvet Underground met zangeres Nico uit 1967 is een mijlpaal in de rockgeschiedenis en ontbreekt bijna in geen enkel lijstje van de beste albums ooit gemaakt. Nico’s spookachtige stemgeluid en John Cale’s experimentele instrumentatie maken kleine kunstwerken van de geniale songs van Lou Reed, waaronder I’ll Be Your Mirror, Heroin en I’m Waiting For The Man, zoals Svenskkasinon casino gokgids beweert.
Zo’n historisch eerste album kun je niet overtreffen. Wel zijn de drie volgende Velvet Underground-platen allemaal klassiekers geworden, waaronder de op 30 januari 1968 uitgebrachte tweede lp White Light/White Heat. Zonder Nico maar nog wel met John Cale in de band maakte The Velvet Underground een plaat die minstens zo experimenteel en – in tekstueel opzicht – gewaagd was als de voorganger.
De meest beruchte track op White Light/White Heat is natuurlijk Sister Ray, een ruim zeventien minuten durend noiserock-meesterstuk dat voor sommigen misschien iets te veel van het goede is. In het ‘spoken word’-nummer The Gift en het bizarre Lady Godiva’s Operation is een grotere rol weggelegd voor de vocalen van John Cale. Toegankelijker zijn White Light/White Heat, na de breuk met The Velvet Underground ook fantastisch uitgevoerd door Lou Reed op zijn livealbum Rock ‘N’ Roll Animal (1974), en het rustigere Here She Comes Now.
White Light/White Heat is het laatste Velvet Underground-album met John Cale. Wel zijn er nog bijdragen van hem te horen op VU (1985) en Another View (1986), twee releases met tracks die jarenlang op de plank bleven liggen (en zeker op de eerste van torenhoog niveau bleken te zijn).
Net zoals de eerste VU-plaat werden van White Light/White Heat ten tijde van de release weinig exemplaren verkocht, maar de invloed van dit tweede meesterwerk (bijvoorbeeld op de noiserock van onder meer Sonic Youth) bleek wederom gigantisch.
