Op 7 september 1987 werd het album A Momentary Lapse Of Reason van Pink Floyd uitgebracht op het EMI-label in Europa en Columbia (CBS) in een groot deel van de rest van de wereld. Het was voor het eerst dat Pink Floyd een langspeelplaat uitbracht na het vertrek van medeoprichter Roger Waters in december 1985. In totaal was het de dertiende langspeler van de band sinds 1967.
Na het vertrek van Roger Waters besloten gitarist/zanger David Gilmour en drummer/percussionist Nick Mason om onder de naam Pink Floyd door te gaan, waar Waters absoluut niet blij mee was en daarom meerdere rechtszaken tegen zijn oud-bandmaatjes ging aanspannen, die uiteindelijk voor hem niet succesvol waren. Toetsenist Richard Wright was tijdens de opnames voor The Wall (in 1979) door Waters uit de band gezet (al speelde hij nog wel mee op dat album); op The Final Cut (1983) deed hij niet meer mee.
Toen Gilmour bezig was met het opnemen van nieuwe songs, was het zijn bedoeling om die voor een soloalbum te gebruiken, maar gaandeweg de opnames besloot hij in overleg met Mason ze voor een nieuw Pink Floyd-album te gebruiken. De opnames werden tussen oktober/november 1986 en maart/april 1987 gemaakt in acht verschillende studio’s: Astoria Studios (oftewel David Gilmours eigen studio in zijn woonboot die ligt afgemeerd in de rivier die wij de Theems noemen), Mayfair Studios, Britannia Row Studios, Audio International, allemaal in Londen en in Los Angeles: A&M Studios, Village Recorders, Can Am Studios en Le Mobile. Waarom zoveel studio’s? Omdat er nogal wat in de VS woonachtige sessiemuzikanten meewerkten die hun partijen veelal inspeelden in hun vertrouwde omgeving; en dus niet op en neer naar Londen hoefden te vliegen, wat nogal in de kosten scheelde, was dit de beste oplossing. Bob Ezrin en David Gilmour verzorgden de productie, terwijl Andrew Jackson voor de opnametechniek en de mix verantwoordelijk was.
De muzikanten
Zoals gemeld was Pink Floyd nu in feite gereduceerd tot een duo, Gilmour en Mason. Deze laatste was van mening dat zijn drumwerk onder de maat was, zodat hij zich voornamelijk beperkte tot percussie, enig drumwerk (zowel akoestisch als elektronisch), het programmeren van een drumcomputer en wat geluidseffecten. Maar Gilmour en Ezrin vonden dat er echte drums bespeeld moesten worden en dus werden enkele topdrummers aangetrokken: Jim Keltner (Bob Dylan, Eric Clapton, John Lennon, George Harrison, Ringo Starr, e.v.a.) en Carmine Appice (Vanilla Fudge, Ozzy Osbourne, Ted Nugent, Rod Stewart, e.v.a.).
Als extra gitarist werd Michael Landau (Boz Scaggs, Joni Mitchell, Michael Jackson, James Taylor, Richard Marx, Steve Perry, Roger Daltrey, Glenn Frey en Miles Davis) aangetrokken, op basgitaar èn Chapman Stick Tony Levin (King Crimson, Peter Gabriel en later David Bowie) en op toetsen Jon Carin (Bryan Ferry, Kate Bush, The Who), Bob Ezrin zelf (synthesizers), Patrick Leonard (Madonna, Bryan Ferry, Michael Jackson, Rod Stewart) en Bill Payne (Little Feat) op Hammond orgel. Uiteindelijk werd ook Richard Wright bij de opnames betrokken, hij bespeelde akoestische piano, Wurlitzer elektrische piano en Hammondorgel èn hij verzorgde achtergrondvocalen op drie songs. Verder werkten Supertramp-saxofonist John Helliwell en de saxofonisten Tom Scott en Scott Page mee, naast percussionist Steve Forman en vier achtergrondzangeressen: Darlene Koldenhoven, Carmen Twillie, Phyllis St. James en Donnie Gerrard.
De songs
Op A Momentary Lapse Of Reason staan in totaal tien songs, al zijn het er op na 2011 verschenen heruitgaven elf, want Yet Another Movie en Round And Around staan daar als aparte tracks op, terwijl ze op de originele versie als één track vermeld staan. Het album opent met het instrumentale door David Gilmour en Bob Ezrin geschreven Signs Of Life (hierin is Nick Mason sprekend te horen als piloot tegen de verkeersleiding), Learning To Fly (Gilmour, Anthony Moore, Bob Ezrin, Jon Carin), The Dogs Of War (Gilmour, Anthony Moore), One Slip (Gilmour, Phil Manzanera), On The Turning Away (Gilmour, Anthony Moore), (de volgende songs vormen kant B van de vinylversie) Yet Another Movie (Gilmour, Pat Leonard), Round And Around (Gilmour), A New Machine (Part 1) (Gilmour), Terminal Frost (Gilmour), A New Machine (Part 2) (Gilmour) en tenslotte Sorrow (Gilmour). De totale speelduur van A Momentary Lapse Of Reason is 51:14. Er werden drie singles ‘getrokken’ van het album: On The Turning Away (bereikte nummer 70 in de Amerikaanse Billboard Hot 100), Learning To Fly (nummer 1 op de Billboard Rock Tracks Chart en nummer 50 op de Britse singleslijst) en One Slip (wist de hitlijsten niet te halen). Alle drie deze singles hadden een ingekorte versie als belangrijkste track en ze werden uitgebracht op cd-single, 7” single en 12” single.
De hoes
Het hoesontwerp is van Storm Thorgerson, die ooit bekend werd als lid van het ontwerperscollectief Hipgnosis, die bij vrijwel alle hoesontwerpen van Pink Floyd betrokken was. De in 2014 overleden ontwerper maakte klassiek geworden hoesontwerpen voor zeer uiteenlopende bands en artiesten, waarvan we er een paar noemen: 10cc, AC/DC, Alan Parsons Project, Bad Company, Black Sabbath, Def Leppard, Dream Theater, E.L.O., Genesis, Led Zeppelin, Mike Oldfield, Muse, The Nice, Paul McCartney, Peter Gabriel, Pretty Things, Rainbow, Renaissance, Robert Plant, Roger Taylor, Scorpions, Steve Miller Band, Styx, T. Rex, Thunder, UFO, Wishbone Ash, Wings en Yes. Daarnaast ontwerp hij de hoezen van soloplaten van alle Pink Floyd-leden, behalve Roger Waters.
Ontvangst
A Momentary Lapse Of Reason werd uitgebracht op cd (in 1987 wereldwijd beschouwd als hèt muziekmedium), muziekcassette en op vinyl. Het album werd een groot succes: 4x platina voor minstens vier miljoen verkochte exemplaren in de VS (nummer 3 op de albumlijst); in Nieuw-Zeeland werd nummer één op de albumlijst behaald en op meerdere landen nummer twee, zoals Australië, West-Duitsland, Nederland en Zwitserland. Diverse gouden en platina onderscheidingen ontving de band ook nog. De kritieken van pers en publiek waren over het algemeen zeer positief. Roger Waters was er, begrijpelijk, niet over te spreken… Het album kwam later in een geremasterde versie, nogmaals op cd uit en is tegenwoordig ook weer op (180 grams) vinyl verkrijgbaar.
Na al die positieve recensies durfden Gilmour en Mason het wel aan om te gaan toeren, met een uitgebreide band (inclusief Richard Wright), wat ook een groot succes was, met veel uitverkochte (voornamelijk) openluchtconcerten. Met The Wall was Pink Floyd niet in ons land geweest (alleen in Duitsland en Engeland waren Europese optredens), nu speelde de band vooral in voetbalstadions, zoals twee keer in de Rotterdamse Kuip, waarbij het ‘voorprogramma’ werd verzorgd door een aantal kleine stuntvliegtuigjes. Ondergetekende was bij een van die shows aanwezig en heeft er nog steeds goede herinneringen aan.
Meerdere concerten werden opgenomen en in 1988 werd het live-dubbelalbum Delicate Sound Of Thunder uitgebracht (met opnames van het Amerikaanse deel van de tour), wat een mooi souvenir van die tournee is. In 1989 kwam er een videocassette (VHS) op de markt onder dezelfde titel, die later ook op dvd werd uitgebracht. In 1989 speelde Pink Floyd op het San Marcoplein in het Italiaanse Venetië, dat concert werd wereldwijd live op radio en tv uitgezonden. De regie was in handen van onze landgenoot Egbert van Hees (bekend van AVRO’s Toppop).
