10-jarig jubileum vierend FortaRock slaat zich erdoorheen op zaterdag
De zwaarste taak op een festival is het openen van de eerste dag. Iedereen is nog (semi-)nuchter, er staat bijna niemand op je te wachten en een moshpit kun je helemaal vergeten. Hooguit spot je hier en daar een headbang. Dit jaar is deze twijfelachtige eer voor God Mother. Het lijkt erop dat het ook nu weer het geval is, zo rustig is het 10 minuten voor aanvang. Gelukkig voor God Mother komen er steeds meer mensen bij en speelt de Zweedse band voor zo een 300 man. Frontman Sebastiaan is binnen een minuut al tussen het publiek te vinden en hier blijft hij de hele tijd ook. Een prachtig begin van FortaRock 2019! De vier gasten geven alles wat ze in zich hebben en sluiten hun set af met luid applaus.
Vanuit de Tent Stage gaan we naar de Main Stage waar Ne Obliviscaris een show zal neerzetten. Deze Australiërs willen vandaag Nederland voor zich winnen. De voorste paar rijen zijn goed gevuld met fans die hier echt staan om deze zeskoppige band te bewonderen. In het begin lijkt het nog niet helemaal goed te lopen. De autotune van clean vocalist Tim Charles lijkt wel iets te heftig aan te staan: zelfs op de momenten dat hij al klaar is met zingen, gaat zijn geluid door. Erg jammer dat zo een band hier gebruik van maakt. Desondanks weet Ne Obliviscaris wel het publiek te vermaken met het overvolle podium. Prima showtje om rustig naar te kijken in de zon met een biertje, maar niet om over naar huis te schrijven.
Op het grootste podium dat FortaRock dit jaar kent, staat nu Atreyu. Een band die de top heeft geproefd in de tijd dat de emo ook zijn hoogtepunt vierde. Toen de emo-subcultuur wat minder populair werd, werd Atreyu dat ook. Toch staan de vijf heren vandaag in Nijmegen met hun nieuwste album: “In Our Wake”. Het is de beurt aan deze guys om te laten zien dat zij niet alleen voor de emo’s muziek schrijven. Dat is ook gauw duidelijk, wanneer er zat mensen zijn die lekker meebewegen in deze blafhitte van ongeveer 30 graden. Tijdens het tweede nummer legt de in dit geval frontman uit wat er aan de hand is. Zanger Alex Varkatzas zit thuis met een flinke hernia, dus heeft drummer Brandon Saller het frontmanstokje overgedragen. Saller voorziet normaliter de backing vocals tijdens het drummen, dus het kenmerkende Atreyu-geluid is nog steeds aanwezig. Zijn stem is heerlijk om naar te luisteren en hij staat op het podium alsof de band van hem is: dit zijn de vervangers waar je op hoopt als je band er een nodig heeft.
Enslaved, die zijn thuisbasis heeft in Noorwegen, staat in de Tent Stage. Het begint er al ondraaglijk warm te worden en dat wordt nog heftiger zodra de mannen het podium veroveren en de duivelse tonen de hoek om komen steken. Het fenomenaal heerlijke gekrijs, gegrom en gebrul van frontman Grutle Kjellson gaat door merg en been. Wat een genot om hiernaar te luisteren. Maar ook het geheel is om door een ringetje te halen. Sinds 1991 is de band actief en de ervaring spat er inderdaad van af.
Van hels gebrom van Enslaved gaan we naar het vriendelijke, symfonisch ogende Myrkur. Het verrassingseffect bij deze band is enorm, als je het nog niet kent. Een schattig, lieflijk ogende vrouw, die tevens in het verleden model en popzangeres was, staat op het podium, verscholen achter een struik. De eerste paar minuten zingt ze alsof ze auditie doet voor bands als Within Temptation, Delain of Nightwish. Maar op een gegeven moment wordt dit ingeruild voor hoog gekrijs, stevige zang en een non-stop blazende bas. Deze dame overrompelt heel FortaRock en niemand zal het festival verlaten zonder te weten wie Myrkur is.
De avond valt en Amorphis betreedt de Main Stage. We nemen een uitstapje naar Finland, waar deze zeskoppige band weer naartoe gaat na de tournee. Dat Finland een van de metalexporteurs is, maakt Amorphis nu ook duidelijk. Vocalen die loepje rauw de strot uitgeduwd worden, instrumenten die overuren in minuten maken… Het komt allemaal op hoog niveau voorbij. Ook het enthousiasme van de bandleden valt op, vooral dat van zanger Tomi Joutsen, die met een glimlach breder dan het podium om zich heen kijkt, terwijl hij zijn lange haarbos in de rondte slingert. Het podium wordt volledig benut door de gehele band. Er wordt rondgelopen, geëntertained en hopelijk zijn de nekspieren van de band – en het publiek – van tevoren al lekker losgedraaid, want dat was nu ook het geval; daar viel niet omheen te draaien.
Bij Cult of Luna gaat het er een stuk langdradiger aan toe. Nummers duren niet de gebruikelijke drie à drie en een halve minuut, maar behoorlijk veel langer, wat zeker gewaardeerd wordt. Alleen lijkt Cult of Luna er in het begin niet zo een zin in te hebben. Op de gezichten is geen glimp van een glimlach te vinden, hoe goed je ook zoekt. Misschien is het concentratie, maar het ziet er niet uitnodigend uit. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de muziek die de band maakt. En die muziek is zwaar technisch, dus echt een pareltje voor de mensen die houden van lange, zware nummers. Gelukkig was het instrumentale gedeelte om echt blij van te worden. Dat mag ook wel, als je twee drummers, een bassist, een toetsenist en twee gitaristen hebt. Ook de stem van frontman Kristian Karlsson is kwaad en recht voor zijn raap tegelijk. Er wordt gewoon over je heen gescheurd.
Een onheilspellend intro met juichkreten klinkt en het publiek doet mee. Ook nu staat er weer een Finse grootheid op het podium, namelijk Children of Bodom. De band, die voornamelijk zijn faam te danken heeft aan meestergitarist Alexi Laiho, staat als een-na-laatste band op de Main Stage. De Finnen mogen nu bewijzen dat ze deze titel verdienen. En man, wat verdienen ze deze! Opgepoetst en wel. Vreselijk zuiver zingt Laiho, zijn vingers schieten over de gitaar alsof die in de brand staat… Dromerige sounds worden toegevoegd door toetsenist Janne Wirman die het Children of Bodom-sausje zo herkenbaar maakt. Alles klopt, geweldig! In de verte wordt er geheadbangd, vooraan wordt er geheadbangd en overal ertussen ook. Deze legendarische gasten leveren een legendarische set, die FortaRock niet snel zal vergeten. Nu is het nog de taak aan Behemoth om hier als headliner overheen te gaan.
De laatste band op de Main Stage van vandaag op FortaRock 2019. Het moment waar duizenden mensen naar uit hebben gekeken. De grootheden, de levende legendes, de meesters van de black metal: Behemoth! Deze opvallende heersers van dit genre staan merkwaardig goed te spelen. Iets wat natuurlijk wel moet als je zo een groot festival afsluit. Het is leuk om te zien dat deze Poolse band niet enkel om frontman Adam “Nergal” Darski draait, want ook de andere leden hebben een prominente rol in het entertainen. De duidelijk ingestudeerde pasjes laten duidelijk zien dat er nagedacht is over de show. Het vuur, de CO2-kanonnen en de lichtshow komen nu eindelijk tot hun recht, aangezien de zon net ondergaat. Dit is het perfecte moment om Behemoth neer te zetten. Eerder op de dag had een slechte keuze geweest. Chapeau, FortaRock! Heel FortaRock geniet van het optreden en overal gaan de vuisten en de devil horns de lucht in. Een mooie laatste zaterdag voor het festival!
